wiersz o mechanicznym Kainie

Teraz całe połacie nieba walą się

szybciej w dół

niż dawniej szwoleżer z konia

szybciej od opuszczania powiek

A zaczęło się tak niewinnie

od karczowania drzew

od pierwszej sarny

wdeptanej bezmyślnie w cywilizację

Współczesne pociski są nieomylne

wszechmocny kaliber i nie ma

niezłomnych

ani rozumnych szałem

w błysku salw człowiek przepada

zagubiony bardziej niż dobry uczynek

A jego dusza

coraz dalej od wiarołomcy w chmurach

niknie

wystrzelona w oko opatrzności

ręką która bezradnie naciska przycisk
przydzielony jej 

wiersz o garści piachu

Jak piachu garść

dłoń kryje -

Może nie znajdziesz mnie

w tej kałuży ziaren

Wiem - świat we wzory 
czeka

i ty w jego progu wołasz

gęstą siecią ust

Wiem – oswajanie domu

wiem – zamykanie drzwi

wiem – otwieranie nocy

i wiem -

Jak garść piachu w oczy

Jak piachu garść

wiersz o astrach

Uciekać – dokąd

to odchodzi lato w przestrzeń

i w ziemię

omija nas

Bledniemy

nieba pożółkli zdobywcy

nasze oczy płowieją

jak jesienny dym

Czuję -

cisza przechodzi obok -

to tylko astrów ustawiasz dzban

wiersz o tropieniu podmiotu

Przez dotknięcia suchych traw

wyznaczyłeś pierwszą kępkę podobieństwa

do puszystych włosów

od kępki do kępki przestrzeń na oścież

faluje linią

Każdą łodygą wspinałeś się na palce

by wyjść na człowieka

potem nawet wróble na dachach ćwierkały

o bezimiennym tłumie

twoich osobistych triumfów

Na miejsce zadawnionych waśni o los

o ciepło skóry o termin najszczęśliwszy

dorzuciłeś swoje dyplomy kontrakty

i stanowiska

Tak urabiając ciężkie piaski na godność własną

i imię znaczenia idącego po rozum do głowy -

spojrzałeś w oko horyzontu

jak na komunikat w codziennej gazecie  

wiersz bezdomny

Nigdy nie wychodziłem z domu

te krótkie wypady

do szkoły nad rzekę do pracy po zakupy

nie mają znaczenia

a przecież nie jestem kaleki

tylko po co

skoro tutaj jem kolację śpię wygłaszam opinie

skoro stąd podpatruję życie i innych ludzi

Tak było i tak będzie -

wyrzucony z pieleszy zginę zapewne

pod jakimś drzewem albo progiem

przejdę obok wielu ludzi

którzy chcieliby mi pomóc

być może zdążę list wysłać

ale nie będę w nim o nic pytał
o nic nie będę prosił

tylko zaklnę
bo przekleństwem umiem się dzielić

wiersz o zwątpieniu drugi

Przenoszę kontur drogi

na szorstkość stóp

odchodzę

w nadbiegającą perspektywę światła

w zaciszu rąk

trzymam osowiałego Boga

Światło kruszeje i wiatr zatrzymany

cisza nabrzmiewa grząska

podchodzisz nagle

uderzasz w pnie drzew -

przecież rosną

Bezsilny w tym swoim świecie

sam pragniesz stanąć -

jak w modlitwie 
przed słowem a nie przed pieśnią
przed bogiem – nie przed tłumem

przecież wierzysz

Czasem Twoje opowieści pękają
pękają dłonie

gdybyś przyszedł później

usłyszałbyś wysoki płacz

i cichy szelest łez

ale i tak wolałbyś zapisać ten swój wiersz

wiersz o tulipanach

Już chciałem uwierzyć

że nie ma bólu

gdy oto ujrzałem go

w twoich oczach -

układałaś tulipany w nowym wazonie

Za dużo w tych kwiatach czerwieni

ale idziemy dalej

w każdą pogodę -

to my uderzamy

to w nas biją

cicho tu

Chodzę wolno

cicho tu

jak w domu modlitwy

jak w synagodze

gdy odwiedzam kamienie

Teatr – grobowiec dobrego człowieka

ratusz – strzelisty grobowiec burmistrza

co sztukę lubił

synagogi – grobowce rabinów

a ten maleńki dom

to renesansowy grobowiec dziwki

którą burmistrz zadusił

w miłosnym szale

Śpi miasto

kroki dudnią

sprzątacz mróz kurtką odgania

Colleoni – konia oddaj

ech – w cwał

wiersz o przechodzących

Jest tu czaszka

sentencjonalna i wieloznaczna

jakiś Hamlet z niej uchodzi

jakaś nieboszczka dobijana na kilku frontach i wojnach

dosięgło ją istnienie aż po czasy przeszłe

Oto ułamany grot który wchodził w ciało jak w masło

piał w wykruszonych zębach

ciął horyzont spłoszonym koniem

oto zardzewiała zbroja

która straszy jak pusty katafalk

podchodzą do niej chłopcy

z głowami nie nawykłymi jeszcze do hełmów

Ci chłopcy także

kilka wieków męskich decyzji przejdą

być może wkrótce gwałtownym skrótem

potem przyjdą znów inni

i zaczną wyrywać drzewka z nieznanych czaszek drzewka 
na drzewce sztandarów i transparentów

Zejdź do środka zmarszczki

a dojdziesz do środka ziemi

do galopu zwierząt których już nie ma

i do obrotu planet

które galop ten przemieszczały i zamieniały

na wykrzykniki zwycięstw niezachowanych

nie zachowanych

wiersz o dymiących śladach

Czymże była masa praojca jaszczura

na dymiących bagnach

tak samo uczył się raczkować

grzązł w miłości nie odkupionej

i życia nie zdążył wychłeptać do dna

Aż trudno uwierzyć

zamiast bagien -

wilgoć wydobywana do góry w kranach

zamiast mułu na odległym brzegu -

muł sprzętów kupowanych na raty

więc uczony prawnuk w centrum cywilizacji

pierwszej połowy dwudziestego pierwszego wieku

myśli – czym różni się jaskinia od czterech ścian

a okrzyk miłości od rocznicy garści kurzu

każdy miocen jest jego i garść poszlak

każda wanna morza

i zamrożony lodowiec czystości

I czy 

owłosienie foteli nie jest atawistyczne