Hieronim Korcz

    Hieronim Korcz zgubił muchę. Taką normalną muchę, do koszuli i garnituru, ciemnozieloną.

Zrazu zajrzał do jednej szafy, potem do drugiej, oczywiście obejrzał także zawartość szuflad, nawet tych z bielizną. Bez rezultatu. Stanął nieco bezradny na środku pokoju, spojrzał na zegarek. – Miał jeszcze troszkę czasu, postanowił więc rozpocząć poszukiwania systematycznie.

    W zamrażarce znalazł zapasowe okulary do czytania, nawet się ucieszył. W szafce w kuchni, tej z mąką, kaszami, ryżem, makaronami i takimi tam – malutki śrubokręt krzyżakowy, a już miał kupić nowy. Pod stertą gaci list, którego szukał od jakiegoś czasu, żeby odpowiedzieć. W garażu w bagażniku auta łopatę, wtedy rzekł:

    - Hm.

    Był koniec maja, śniegi jakby już spłynęły; ostatnio szukał jej w ogrodzie. Olśniło go. - Może poszukać w ogrodowej skrytce na narzędzia? Spojrzał jednak na zegarek i dał spokój.

    Hieronim Korcz wrócił do punktu wyjścia, pokręcił się trochę bez sensu, chyba w kółko, po czym lekko oklapł. Nieco zdesperowany zmienił garnitur, pośpiesznie zawiązał krawat, w kolorze matowego ciemnego złota i ruszył szparko do garażu, jak na niego, to niemal pędem. Był już zauważalnie spóźniony.

wiersz o drodze do nieba

Nie smuć się

wysmukła w dobroci

lęk zostaw za bramą

nikt nas tu nie znajdzie

uwierzymy we wszystko

o czym śpiewa klon o czym śni

Nie będą nas szukać

a ten strach przed bramą

postawiono na wróble

uwierz

Tylko święte krowy

pasą się bezpiecznie

na łąkach chwały

piją u źródeł

dla nich wiatr

pęta burzę na jabłoni

a zieloność na płocie

- Jakże smutno

Oddaj mi swój smutek

oto patrz księżyc

zsyła nam drogę do nieba

pora już właściwa

nawet strach zasnął

Śnijmy

dziurawe prezerwatywy

Jak długo sobą można tylko krzyczeć? Czy mógłbym kopnąć w dupę śmierć?!

wiersz tułaczy o wyobraźni i o smutku

Jeśli jest coś więcej

od światła

to obraz ptaka

którego nie zamkniesz

w klatce wyobraźni

Jeśli jest coś więcej

od wyobraźni

to obraz wolności

w niebieskim zapisie ptaka

Jeśli jest smutek

to w świetle

gasnącego ptaka

wyobraźnia tułacza bezdomna

na oścież

Hieronim Korcz

   Hieronim Korcz miał problem. Zaparzył więc herbatę i wygodnie usiadł w fotelu by pomyśleć.

   Otóż było to tak: Hieronim Korcz kupił kotu dwie puszki żarcia. Obie whiskas z wołowiną - z tej samej półki w tym samym sklepie, co oczywiste. Kiedy wrócił do domu, kot jak to kot, podniósł larum, że głodny. Hieronim Korcz mało orła nie wywinął, tak upierdliwie pętał się mu między nogami.

   Nałożył kotu karmy do miski i zadowolony, że nic już nie musi, przebrał się pośpiesznie i uwalił na kanapie z głupawym grymasem na twarzy. Niebawem kot wskoczył mu na głowę i zaczął lizać po nosie tym swoim językiem jak papier ścierny. Hieronim Korcz zmiótł bydlę z siebie zdecydowanym gestem, a bydlę się rozdarło i najeżyło.

   Wstał i poczłapał zobaczyć w czym rzecz. Żarcie w misce było nietknięte. Opróżnił miskę do kosza, otworzył druga puszkę i nałożył z niej troszeczkę karmy, dał kotu. Kot zeżarł w kilka sekund i chciał więcej. Nałożył mu więc z pierwszej. Kot nawet nie podszedł powąchać. Nałożył z drugiej, kot wciągnął w kilka sekund. Potem mu się puszki pomieszały i na nic okazało się wąchanie i oglądanie.

   Hieronim Korcz powiedział: - Uch.

   Postanowił przeprowadzić eksperyment podejrzewając że świat dostał kota. Dał Norbertowi, chomikowi, dwie marchewki naraz. Norbert schrupał kawałek jednej, potem kawałek drugiej i schował się u siebie.

   Następnie Hieronim Korcz zrobił sobie dwie kromki chleba z białym serem i miodem. Obie smakowały tak samo.

   Kot siedział na środku pokoju i patrzył. Wtedy właśnie Hieronim Korcz zaparzył herbatę i usiadł wygodnie w fotelu aby wszystko przemyśleć. Niebawem jednak zasnął.

   Zbudził się tak ścierpnięty, że nie mógł zrobić kroku i w ogóle miał przez to wiele w odrętwiałej dupie, w tym chorego na koci mózg kota. Wzruszył ramionami i ostrożnie, na "drewnianych" nogach, przemieścił się do sypialni.

wiersz o motelu za miastem i o rękach pełnych płaczu

W motelu za miastem

do którego do końca świata nie zawita

żaden białoskrzydły wysłannik Boga

w którym pokój okupiony oddechem

przemierzony wzdłuż

i wszerz

dymem z papierosa

- anonimowy sezon według wcześniejszych proroctw

Tu moje nagie myśli

mogą się gubić w poruszeniach ciała

w rwącym potoku ścian

jak w spazmach ulic

mogę zrzec się swojej części

powietrza

i wdać się w dialog

z zepsutym telefonem

który nigdy nie będzie

najlepszym przyjacielem

w dialog z rozbita szybą

która wcale nie uchroni

przed snem

Czułość

zakręca wodę w łazience

i zaraz przyjdzie

z rękami pełnymi płaczu

Hieronim Korcz

   O 6 post meridiem miał być koniec świata. Hieronim Korcz za dziesięć szósta wystawił leżak na taras, przyniósł butelkę wina i kieliszek, uwalił się na leżaku i czekał, spodziewając się jakichś ekscytujących zdarzeń, np. błysków w chmurach, trąb z nieba, wyłażących z ziemi gromadnie robali i narodzin wulkanu za ogrodowym płotem, u sąsiada.

   Po trzecim kieliszku Hieronim Korcz zrobił się senny i zasnął. Obudził się szczękając zębami z zimna, była noc. Świat istniał odpychająco zwyczajnie, zdał sobie sprawę, że jego koniec nie śnił mu się nawet. Masywnie zdegustowany dopił wino i gdy już zamierzał udać się do sypialni, na niebie pokazała się spadająca gwiazda. Hieronim Korcz, jak był nauczony, pomyślał życzenie. Chciał, żeby ten koniec świata jednak nastąpił, właśnie teraz. Ponieważ jednak było dość chłodno, nie czekał, wrócił do domu.

   Po drodze pomyślał, że jego życzenie jest głupie. Zdejmując kapcie zerknął bezwiednie na leżący na stoliku stosik rachunków do zapłacenia i zrozumiał, że to on, Hieronim Korcz, jest ostentacyjnie głupi. Do dupy z końcem świata, powinien był życzyć sobie podwyżki.

   Zaszkliły mu się oczy, machnął ręką i zrezygnowany położył się do łózka w skarpetkach.

dziurawe prezerwatywy

Na świecie jest zimno, poranki są chłodne! Jest za wiele obojętności, nienawiści i wojen, za mało ciepła i miłości. Trzeba się przytulać, czulić i kochać! - Zakrzyknął generał Bubalus, Bubalus Najwspanialszy, wylewając o świcie wiadru wody ze studni na łeb.

wiersz całopalny o pustych dłoniach i o pustym niebie

Któregoś dnia kwietnia pół do siódmej wieczorem

na niebie zatrzepotał słoneczny punkt

i otwarła się przestrzeń

tak doznałem jej sferycznej głębi

Przybysz w bezgłośnym krzyku światła

daremnie hamował swój rozedrgany pęd

wibrował złotą strzałą

wśród zgęstniałych płaszczyzn

i jaśniał sygnałem ptasich konających skrzydeł

Natychmiast wysłałem ręce i oczy

przeciw mechanice nieba

byłem jak mieszkaniec morza

z dna widzący tragedię na falach

lecz był tam już tylko niezmiernie odległy dymek

Na schodach domu

dotknięty przestrzenią stałem żałobny

dłonie i oczy powróciły puste

i tylko musnął mnie daleki powiew

Hieronim Korcz

   Hieronim Korcz obudził się o brzasku. Był bez miary rozczarowany sobą, bo w zasadzie nie obudził się, a obudził go ból głowy. Przykry, świdrujący, kłujący. Niechętnie wstał, poczłapał do łazienki i połknął dwie aspiryny. Potem położył się, zamknął oczy - i tak miał w nich mroczki - postanowił jeszcze zasnąć, bo pora była nieludzka. Nawet udało mu się, ale we śnie śniło mu się, że cholernie boli go głowa i niebawem zbudził się zlany potem.

   Poszedł do kuchni, zrobił kawę i usiadł przy stole. Za oknem lało jakby właśnie zaczynał się potop; każda kropla uderzająca w parapet była jak cios młotkiem w jego obolałą głowę i duszę. Hieronim Korcz zaczął zaciekle kląć w twardym języku, cicho i nieustępliwie. Po pół godzinie zmęczył się, wrócił do sypialni i zasnął twardo. 

   Pamiętał jednak przedtem włączyć budzik.

dziurawe prezerwatywy

Skrzaty oświadczyły dosadnie, że mają dość i od wczoraj wierzą tylko w siebie.

wiersz o wiośnie

Krzyk gawronów hukanie synogarlic

wróbli świergot

mgliste ciepłe niebo

raz jeszcze wiosna -

otwarcie okna ze świata na świat

już rośnie ogród do oczu

w krzewach świt płonie wstążkami światła

ptasie echo pęka coraz bliżej

już się wygładza i zasklepia przestrzeń

Będzie więc wiosna domem

W tym czekaniu na dźwięk

co zespoli świecidełka kolorów

i utoczy pień ulistniony

i szum zaplecie jak warkocz na głowie dziewczyny

i otworzy pod drzewami cień

i ruszy wodę strumienia

co gdzieś tam czysty jeszcze

być może

i przejdzie wskroś do radości i rany

i się przemieni w soki i w kwiaty

i zabrzmi zielonym huczącym pożarem

Jest nadzieja jest szansa