Sen

Już ogarek nocy
w wyśnionych niedopałkach
Uśpiony czas
grozi dniem
Wstają opasłe wrzeciona kominów
już tli się hałas
jarmarcznych hal
nawet wioska -
garść chat
ręką Boga ciśnięta w ziemię -
wstaje w niebo
szyjami żurawi
Daleki klekot
wiader o cembrowiny
okrada sen
Głęboko
pomarszczona toń świtu

Przed zachodem słońca nie powrócą

Nie deptać wrzosowisk ani poległych

napisane jest w książkach

Pamięć jest blisko

te szeregi które szły bez ratunku

te drzewa maszerujące po oddechach

te kolumny bez końca...

Po nich deski tartaczne wióry i trociny

napisał poeta

Niebawem 
w maju skoro świt dzieci pójdą

na szkolne wycieczki

w lesie zapytają nauczycielkę

z ilu wojen składa się to stare drzewo

a potem przydepczą miejsca

po zdemobolizowanych ojcach

albo wydłubią szyszki z byłych bojowników

Przed zachodem słońca dzieci powrócą

do swoich ulic

by znowu łapać koty za ogony

i wykręcać im tylne łapy

poniżej o cierpieniu wiedzy

Jest wiele sposobów rozpoczęcia opowieści

o tym jak to rozbierając się do snu -

rozbierasz się z nie ogłoszonych wyroków

Julia Kent - Overlook

Bo czym jest ciemność

Noc ciężko na oczach usiadła w południe

Pochyliły się drzewa aż do wewnątrz cienia

dzień znikł jak spojrzenie przeczuwane we śnie

Bo czym jest ciemność

A ten ptak co nad nami krąży – nim siądzie

jesteśmy w jego skrzydłach posłuszni umarli

A czym ta ciemność

Spójrz na drzewa stare

jak się uparcie wymykają wiośnie

ich sen jest liściem poczętym dopiero

a już wchodzącym w labirynt więdnięcia

Dawniej i teraz

Też po dalsze czasy

będą te skrzydła – a często w południe -

i noc nas wszystkich jak liście przewieje

nim dzień się złamie zanim ptak odleci

Immanu El - Home

Czasem ktoś wchodzi

Jeszcze nie wiem jak masz wyglądać

sięgam po ciebie każdym ruchem pamięci

każdą nawet krzywą kreską snu

nocami tli się we mnie

to miejsce nagle opuszczone gniazdo

jak zawieszony w połowie

oddech

Czasem ktoś wchodzi

stół spada na cztery podłoga zbiega

ze ścian nieruchomieje

są papierosy i whisky czasem

łózko szerzej rozstawia nogi

może chwila i w oknie wybucha światło

uciekać uciekać -

Czasem ktoś wchodzi

stół spada na cztery -

Whitetree-Mercury Sands

Tylko kamienie u dróg

Te kilka słów które kreślę na

wschodniej stronie nieba

niczego nie tłumaczy

ale pomaga wierzyć że jeszcze gdzieś jestem

że czuwam na dalekim rozdrożu

gdzie drzewo i synagoga przytulona

do dnia

Może błądzisz samotnie

może gaśniesz -

krzykliwi kupcy ze szklanymi paciorkami oczu

nie wskażą ci drogi

las rozstąpi się duktem

łódkę rzeka uniesie i bliższa będziesz

ukojeniu

Wiedz – idę ku tobie

tylko gwiazda poranna drogę wije i myli

tylko kamienie u dróg szerzej rozkładają ramiona

a gdy wołam – ściana horyzontu

mnie woła

Pablie - Read The Signs

Kiedy się zbudzę

Weszła usiadła na fotelu pośród

snów rozłożonych nad światłami nocy

Wielkie milczenie – księżycowe płótno

twarz jej pokrywa delikatnym ściegiem

Kiedy się zbudzę odejdzie w tej chwili

z wolna zaniknie na grząskościach jawy

Pobiegnę za jej coraz słabszym cieniem

w innym śnie -

EF - We'll meet in the end

po co

Piszę te swoje opowieści dla ciebie. Ja je znam. Nie jestem poetą, opowiadam tylko o swoich myślach i o swoim życiu, o tym, co uważam za ważne, warte opowiedzenia. Nie chcę, nie próbuje przekonać cię do jakichś swoich spojrzeń, racji, opowiadam o swoim miejscu, które udeptuję borykając się z losem, z chaosem, tak jak ty swoje. Opowiadam, bo tylko opowieść zamknięta w słowa jest treścią, inna jej forma to zaledwie wrażenie, nieokreślone odczucie. Opowiadam więc, bo chce opowiedzieć, to jest jedyny powód. Niebawem zamilknę, bo materiał z którego jestem zrobiony zużył się, za to dziękuję ci, że jesteś zaciekawiony, nieobojętny, uważny.

Śpiewająca

Jej śpiew idzie w ciemność

muzykę świece ból

ten śpiew wirowaniem globu

wokół jej ust

We włosach biegają gwiazdy

w palcach niezliczone księżyce

- była wtedy kobietą zanurzoną w miłość

ale dzisiaj

już dzisiaj zagłębia się w ciszę

Czasem się odmienia

blask płynie strużką po czole

- znowu jest kobietą i opowiada trwogę

stale żywą 
nawet w najdalszym szczególe

Biegnąc wstecz przez ciemny korytarz

Ile we mnie chłopca

wierzącego w światło i słowo

Ile we mnie starości

krzyku pękającego drzewa

które zabija własne owoce

Nie wiem

jestem kimś obcym wśród osaczających mnie luster

zwielokrotnioną postacią jednej chwili

zwierzęciem bez wspomnień i nadziei

Jak wrócić

biegnąc wstecz przez ciemny korytarz lat i

stanąć przed sobą

by zagrodzić drogę

po co

Po co opowiadać o życiu opowieści, po co pisać wiersze, po co żyć, kochać, nienawidzić, pragnąć, tęsknić, obojętnieć... Po co pytać: Po co? To nie warte nic, nic a nic, wszystko, świat i tak potoczy się po swojemu, jakby nigdy niczego nie było.

Zaraz zmierzch nad dachem świata. Szabat szalom.

Teraz mniejsza o to

Przez ślady brodów przesypywały się echa

coraz to inne

aż szczęśliwa stopa dotknęła ostrości rzeczy

Teraz mniejsza o to o daremne pejzaże

wdeptane w dalekie powietrze

o porzucone powieki które zaszły

horyzontami

W końcu czy poznajesz te drogi do siebie

których nie umiałeś nazwać

Czy poznajesz te nie zasłyszane sny

które wybiegając na brzegi oczodołów

dotykają ich jak blizn po ujęciach w słowa

Arca - Sandy Negative

Wielogłos rzeczy samych w sobie. Oto smycz unaoczniona

Oto ganek oto podłoga oto stół

szyszki struktur zaszyte w tok naszych rozmów

można pobłądzić w umeblowanych znaczeniach

sprzed tylu puszcz nadłamanych 
aż do skóry słowa tożsamością poznawczą

od nich do nas jest zbocze zagajników

Sam horyzont to obszerniejszy dom

punktów odniesienia

a zmarszczki to niedługie chwile czasu

krojonego na łupinki

Od pradziada do prawnuka zaledwie kilka znaków

kilka niepokojów w oczach

kilka pni zabiegających o kręgi szyjne

kilka deszczówek które do krwiobiegów 
dotarły w bród

Oto artystyczna wrażliwość odczuwań 
drugiej strony doświadczeń twórczych -

z liściem od stóp do głów

Oto wypracowana forma zobaczenia w skrócie

całej historii formułowania

na przykład blatu stołu w blacie czoła poprzez równinę

zatrzymaną w biegu pojedynczymi oczami

któregoś poety

Oto smycz unaoczniona

która nas prowadzi do spotkań 
z obrotami ziemi zraszanej kiedyś i nadal 
tą samą wilgocią na nowiu

Podobnie proces danego stanu rzeczy

staje się narracją poematów odwiecznych 
i niewyczerpalnych - jak sens sam w sobie

Yo-Yo Ma, Kathryn Stott - Massenet "Meditation" from Thais  

Chodzę tą ulicą

Nie przynależny nigdzie

kosmopolita miast i ogrodów

adoptowałam

małą ulicę sprzeczności

na której brzydota z pięknem

harmonia z chaosem

wiodą na co dzień kłótnię gwarną 
hałaśliwą i zbędną

Chodząc tą ulicą

przez dni czarne i białe

z rekami i nogami zmęczonymi

od dźwigania plecaka złudzeń

patrzyłem jak dźwięczały

wypadając z niego na bruk

A plecy ciężkie i proste 
głuche

nie chciały ugiąć się

abym mógł pozbierać

je podnieść