We mnie

We mnie z rozlicznych – ja -

wędrujących urywanymi ścieżkami pamięci

taka susza

jakbym nie z wody powstał

nie z wód się narodził

że ani kropli czerni na szeleszczącej sucho

płaszczyźnie papieru

ani kropli wilgoci

na suchym języku przodków

Tuszu na słowa ciepłe i ślepe

jak noworodek

nie wycisnąć ze świata esencji życzeniowej

jak lacrimae rerum

z żył

ułożyć dorzecze

pod przyszłe deszcze

na mapie pustyni.

Coraz bardziej nieludzki

Żywym i umarłym moim -

pośród których przerażony

coraz bardziej nieludzki

stoję z twarzą w ręce

z lustrem odjętym czaszce

- jak podam ów skurcz palców

trzymających świecę

niby kształt swój przyszły

najbardziej namacalny

Jak swojej śmierci

odwłok zostawisz tutaj

nieopatrzony obolem wiary

głosy płuc ostatnie jak zbierzesz

w świst ptasich skrzydeł

Pod koniec twojego monologu

Pytasz Panie pod koniec swojego monologu

- nerwica ci się kłania coraz niżej -

w zdaniach ciętych masarskim tasakiem

o zdrowie

Szmery w lewej komorze -

przypuszczam że zalęgła się tam mysz

czasem mi dogryza

pewnie drąży nory w kierunku aorty

Tak czuję się obco a tyle rzeczy

własnoręcznie i własnonożnie oswajałem czule

- podejrzewam że ja i Cała Reszta (godna dużej litery)

mówimy różnymi językami

stąd nieporozumienia są stanem chronicznym

Lepiej nie mówić na co cierpię ostatnio

- na starzenie się czasu -

nie tylko w moich tkankach

jest tak jakby czas się zbuntował

i przestał udzielać azylu imionom wszechrzeczy

Wsłuchuję się w mechanizmy zegarów

to się potwierdza

coraz bardziej w nich zgrzyta

brzęczy klekoce wibruje

Zegarmistrzowie w moim mieście

dostają białej gorączki

Odkąd zoperowano mi oczy

- pozbawiając je zdolności barwnego widzenia

zrezygnowałem z zamiaru podróży

do krajów nawiedzanych trzęsieniem ziemi

poruszam się zgrzytliwie (jak wyżej)

od … do

(tę pustą przestrzeń wypełnij domysłem

wzór: od ściany do ściany)

Struny głosowe mam teraz w letargu

nawet pod nożem chirurga

nie wydają jęku

To co czasem wykrztuszę

nie jest modlitwą brzuchomówcy

a wmówionym mi przyzwyczajeniem do oddechu

Odejście trzecie

Nie swoich gestów

wyuczony

jak koń znudzony tresurą

odchodzę na wygnanie

milczenia

Na tamtym brzegu

zostawiam świadomie

mury mojego wnętrza

zabazgrane graffiti modlitw

- nie mam nic do

zabrania

skalania

porzucenia...

Odejście drugie

Tacy są ludzie

którzy grają na organkach

w chwilach twoich

żałosnych

niedorzecznych umierań

Takie są sprawy

których rozum nie obejmie

są żale

których odchodząc 
nie pomieścisz

w sercu

Odejście

Poród zaczyna się ukłuciem

potem ból serca narasta
aż dusza kurczy się
do rozmiaru jednego westchnienia

wreszcie ktoś wychodzi

z opuszczoną głową

pierworodnego

grzesznika

Wichury wokół kamienieją

jak bogowie

Epikura

Pół wieku i dwa lata

Blog od dziś ma dwa lata. Dwa lata to 3,8% mojego życia, niewiele. Nie jest też szczególnie ważną częścią w tym życiu, jednak na swój sposób jest istotny, bo tym co nieważne staram się nie zajmować, chyba że okoliczności mnie zmuszają. Nie uważam cyberprzestrzeni za jakąś oderwaną kosmiczną niemal sferę. Jest dla mnie częścią rzeczywistości, na równi z porankiem, czy kolacją. Po prostu jest.

Nie piszę na blogu za wiele o swojej codzienności, jest to dla mnie obszar prywatności. Jestem zdania, że dla chcącego przeczytać, moje wiersze są wystarczającą opowieścią o mnie. Chcę tu wyjaśnić, że zamieszczam wiersze pisane aktualnie, ale także te pisane kiedyś. Moim zdaniem data napisanie jest bez znaczenia, jeśli są dla mnie nadal aktualne.

Dzisiejszy dzień to także moje urodziny, najpewniej ostatnie. Zmierzam ku kresowi i nie ma we mnie zgody na to. Tyle, że moja zgoda, czy jej brak jest bez znaczenia.

Spokoju sobie życzę, bo o spokój czasem mi najtrudniej. Nic więcej.

Prawda którą znam

Ta czerwień -

zielony wiatr słońca związany z sokiem ziemi

tak z wyziębionej sfery kosmosu

dobiega mnie gorący sygnał gwiazdy

cóż z niego odczytać

niesie prawdę którą znam

że śmiertelną jest przestrzeń że i ogień umiera

Zrywam poziomkę

jak z czasu zatrzymanej pieśni

w której dźwięki dłoń zanurzam

jak w gwiazdy żywioł piąty

nikły kształt kładę na język i rozgniatam powoli

smakuję las – najsłodziej cierpki

rozgrzany sens mrocznego wnętrza

słyszę ze smaku dalekie wołanie kukułki

szum drzew

igliwia odkładanie wieczne

I czegoś nie pamiętam w pamięci

i coś wiem nie wiedząc

Ciepłe kwaśne mleko

Trzydziesty maja ciepłe kwaśne mleko

dzień kiśnie pod żółtym pułapem

fermentując słońcem od środka

Gorące i duszne zapowiada się lato

Tymczasem niezdrowo bez wstępów

na gałęziach lipy zawiązują się miłosne żądła

a z jaj od dawna zepsutych

lęgną się blade zbyt głośne pisklęta

Jakieś lipce przedwczesne bezkwietne

i w czerwcach co ledwo nie wyjdą na klomby

zgłodniałym pochodem bez szans

Już od czterech dni to się stawało natrętnie

i oto zaduch jest wszędzie -

szaleństwo wróbli synogarlic ospałe hukanie

i przędza błękitu zmętniała 

W oknach się zbiera na burzę -

niebo obrzmiewa – zastały sok deszczu

kapie i turlając się obrasta w kłębki kurzu

Potem żywica powłóczysta

na asfalcie skwierczy

Suche dłonie łakną snu

powieki drżące przed cementem

płuca w ukłuciach mierzą powietrze

Wzmaga się obrzydzenie

Pod szczyt stromej góry

Po to by oczy otworzyć na niebo

na krajobraz jedyny Tobie nie oddany

po to jeszcze podchodzę pod szczyt stromej góry

niosąc z sobą nadzieję że mój głaz nie spadnie

To ciebie tak dźwigam choć Ty o tym nie wiesz

gdy przyjdzie odpocząć twoje Imię złożę

na szlaku – wśród drogi – już prawie pod szczytem