wiersz o kropelkach łez

Zobaczyłem tam gdzie patrzeć chciałem

w twoich oczach

cienie dróg niezmierzonych

stopami ani żadną opowieścią

echa słów

których próbowałaś nauczyć swoje sny

budzące poranki

westchnieniem zaciśniętym kurczowo

na śladach łączących twoje

wieczory z dniami

jak okruchy chleba na stole

wyczekujące świątecznych świec

łączą głód z nadzieją

Zobaczyłem rysunki

obrazy wyryte palcami i muzyką

na ścianach w powietrzu

otulone oddechami z twojej pamięci

były tam kolorowe szklane kuleczki

nanizane jak rosa

i góry przepastne pod szczytami

dom z ciepłymi oknami

w krainie za siedmioma rzekami

i takie niepotrzebne nigdy nikomu

drobiazgi

na półkach i w szufladach

i w twoich dłoniach

bukiet kwiatów

Zobaczyłem tam kamienie

roztarte na piach i pyl

żmudnym uporem rąk

drżące iskierki tęcz

uczepione źdźbeł trawy i pajęczych nici

rozrzucone przez nocne burze

po progach wśród widnokręgów

kropelki łez zasuszone pomiędzy kartkami

książek i brzasków

zobaczyłem tęsknotę

rozcinającą pamięć jak topór

krew zakrzepłą na bliznach

które nie chcą ukoić

i cień wyciągniętych dłoni

przybitych do żaren nadziei

jałmużną czasu

Tak cicho mówisz

twój szept dźwięczy dzwoneczkami gwiazd

tak cicho patrzysz

twój wzrok chmury unoszą za horyzont

tak cicho bolą mnie stopy

od wyczekiwania odgłosu kroków

tak cicho twoje serce

cisza w nim zamiera

 

Hieronim Korcz

   Na wczorajszej imprezie zagrali w butelkę. Hieronim Korcz przegrał, co było w sposób oczywisty do przewidzenia. Gra była znacznie ciekawsza odkąd Hieronim Korcz zaczął grać z kolegami, a nie jak dawniej sam.

   Teraz w zaciszu własnego fotela Hieronim Korcz nostalgicznie wypalił papierosa i zabrał się za pisanie pamiętników. Popijał kawę z dodatkiem wanilii żeby zmienić natrętny smak w ustach.

wiersz o kształcie do którego nie pasują dłonie

Z każdej twojej nocy

wynoszę krwawe pręgi

jakby wzdłuż mojego ciała

ostrza twoich włosów otwarły granicę

łączącą żywioły

Tuli mnie bat gorący

każdej twojej nocy

jakby czarny anioł

dosiadł twojej ręki

To śmierć nielogiczna

kształt do którego nie pasują dłonie

ekspozycja skrzydeł

w bryle bez wiatru

To ptak bez widnokręgu

w śnie najdalszym

zagląda mi w oczy

Dotykam go ostrzem

twoja ręka krwawi

Hieronim Korcz

   Sytuacja nabrzmiała, wydawała się Hieronimowi Korczowi beznadziejna i bez wyjścia, toteż cichaczem postanowił wyjść wejściem. Chociaż bił w niego napis wyjścia nie ma przykucnął i przemknął jakoś tyłem, po czym obszedł budynek dookoła zamyślając wejść wyjściem. Los jak zwykle zakpił sobie z Hieronima Korcza gdyż wyjście otwierało się tylko w jedna stronę - do wyjścia.

   Zdesperowany Hieronim Korcz pomyślał – No tak, los robi sobie ze mnie jaja. - A przecież jaja Hieronima Korcza nie robiły na nikim wrażenia. Pomimo to, a może dlatego mruknął pod nosem – Eunuch, widać nie ma swoich. - Rozpaczliwie głęboko wsunął ręce w kieszenie spodni i w tym ostatecznym geście zdecydował wytrwać i przeczekać.

wiersz o odwadze wiersz o chwale

Twarze przechadzające się ulicami

w parkach ogrodach

i ich labiryntach

w zawiei zaułków i korytarzy

rozmazane pędem oczekiwaniem

niepewne odbicia twarzy

niesione przez lombardy zmyśleń

osaczone i ogłupiałe ukojeniem

zwarte w kolumnach

uciekające z pola

wołające pod niebiosa

ile tchu

Odbicia twarzy ich tarcze i lustra

ich oczy żarliwie wydarte brzaskiem

cieniom nocy rozpasanych lustrami łóżek

i stołów nasyconych pragnieniem

zmartwychwstałe w bramach domów

promieniami dnia bezzwłocznie zapomniane

przestworem słońca

nanizane na podmuchy wiatru

smród samochodów i lustra reklam

Zanim pójdziesz te swoje kilka kroków

na podbój innych i ich czasu

Zanim w klatce lustra

odwzajemnisz wiarę odbiciom

i okażesz im zaufanie

pozapinaj szczelnie zamki drogowskazów

ustaw je na wzgórzach i na chmurach

ręce wyciągnij jak jarzmo

dotykiem o lustra opartym

dłońmi chłodno i rześko

i pomyśl

odbicia twoich myśli okryją ci twarz

w jej odbiciach

jak przyłbice

Tarczę i miecz poniesiesz u boku twarzy rycerzu

lustro walki i odwagi

odbicie chwały i pożogę werbli

wbitych w lustra twoich marzeń

jeśli je marzysz

Lustro tarczy w twoim sercu

w dłoni trwoga i panika rozbujane pychą

oto niemoc w białym świetle

tych lustrzanych witraży

i oczu zaciśniętych w pięści

Przed kim bronisz się tak

wojowniku zaginiony w lustrach

i w luster odbiciach

gdzie próbujesz biec gdzie uciekać

nie ma pośród odbić lustra ukojenia

ani nadziei

ani Boga i nie ma jego odbicia

jest tylko lustro twojej twarzy

niesiesz je w lustrze twoich dłoni odbite

i twoich rąk i stóp

i w reszcie mroku zakrywającego przepaście

wiarą niewidzenia

niczego już więcej

prócz odbić w rytmicznych odbiciach

bez dna i bez krawędzi

bezpiecznych

Hieronim Korcz

   Hieronim Korcz wbrew obiegowym opiniom jest gantlemanem. W jego sypialni pod łóżkiem zawsze stoi nocnik. Tej nocy zasnął z ręką w nim, wypełnionym zawartością jak należy.

   Poczynania te pomimo pozorów nie były irracjonalne. Otóż były to ćwiczenia. Wczoraj Hieronim Korcz nieopatrznie przydepnął palce przełożonemu i dziś będzie musiał mu włazić w dupę. Determinacja Hieronima Korcza miała jednak granice, w WC spało mu się niewygodnie.

wiersz o biegnącym po niebieskim zboczu

Poprzez niebieskie czerepy chmur zatknięte

na porozrzucanych białych kościach

jak na drzewach

biegnę w dół niebieskiego zbocza

roztrącam siekące moją twarz skrzydła aniołów

i splecione w bicze warkocze ich włosów

stopami zdartymi do kości

na perłowych rajskich kamieniach

znaczę krwawy ślad

trop który nie zmyli dyszących za mną pogoni

legionów z obnażonymi mieczami

Od przeszłej niepamięci

do przyszłej pędzę i z trudem łapiąc oddech bezsenny

przez pokrwawione usta zsiniałe od zaciskania

szepcę modlitwy błagalne i dziękczynne

z przyzwyczajenia i na wszelki wypadek

a z mrocznego oczodołu niebieskiego lasu

łypie na mnie rozbiegane oko opatrzności

jak drżąca z zimna i strachu

mała głodna wiewiórka

Wyjmuję oczy i chowam po kieszeniach

by nie widziały koszmaru mojej klęski

w tej krainie wiecznej szczęśliwości i miłości wszelkiej

sytej aż brzemiennej do rozpaczy

moje puste miejsca po oczach widzą więcej

rzadziej potykam się i rzadziej się przewracam

brak już na mnie miejsca na rany

i skruszała tarcza skóry od ciosów

coraz mozolniej i ciężej biegnę w dół

pomiędzy stalagmitami i szkieletami drzew

już zaczynam dostrzegać przez skraj niebieski

biel i pustkowie cel niczym azyl

i jak nań miejsce

W końcu przewracam się

już nie mam sił powstać

pełznę na krwawych kikutach kolanach i łokciach

byleby dalej byleby bliżej

ale brak mi bicia serca i serca paniki

padam więc twarzą w niebieską opokę

dusząc się niebieskim błotem

i swoją krwią czerniejącą od powietrza

błogo mi wreszcie w tej rajskiej dziedzinie

ale tylko chwilę

znikomą jak niepamięć

bo natychmiast znów jestem na szczycie nieba

i bez zwłoki rozpoczynam bieg w dół zbocza

niebieski szaleńczy

przez niebieskie czerepy chmur

zatknięte na porozrzucanych białych kościach

przy wtórze hymnów

dobytym z niebieskiej szafy grającej

którą włączam danymi mi na drogę monetami

zdjętymi z powiek

 

Hieronim Korcz

   Pogadali chwilę. Hieronim Korcz pomyślał, że mogliby się zaprzyjaźnić, szczerze pragnął być przyjacielem i oczekiwał przyjaźni. Jednak nazbyt przybliżył usta do lustra i oczy rozmówcy zasnuła mgła.

   Hieronim Korcz nie widząc jego oczu stracił entuzjazm i postanowił jeszcze przemyśleć kwestię przyjaźni. Potem ewentualnie wrócić do rozmowy jeśli ten facet w lustrze nadal tam będzie.

inny wiersz o ptaku

Któregoś dnia pod wieczór znalazłeś w ogrodzie
między astrami a lewkoniami ptaka
trzepotał skrzydłami bezradnie

tłukąc nimi o ziemię
wziąłeś go w ręce

przyjrzałeś się uważnie
krzyczał ochryple i niespodziewanie głośno

Położyłeś ptaka na ścieżce i patrzyłeś
jak leży z szeroko otwartym dziobem
konwulsyjnie łapie powietrze

Poszedłeś do domu i przyniosłeś nóż
przykucnąłeś i przymykając oczy przebiłeś nim ptaka
potem go zaniosłeś w pobliże świerka
wykopałeś dołek i zasypałeś w nim truchło
z przebitym ptasim sercem

ułożyłeś kamień
wróciłeś na ścieżkę wtarłeś nóż

krople krwi o ziemię
otrzepałeś buty i ruszyłeś do domu

Nocą śniły ci się ptaki na błękitnym czystym niebie

srebrne
a ty między nimi fruwałeś zupełnie wolny
rano pamiętałeś że sen był piękny
smarując miodem chleb i nalewając kawę do kubka
myślałeś – przecież nie mogłem zakopać go żywego
a ten błękitno srebrny sen o wolności
teraz wraca do ciebie  

wiersz wyszeptany

przejdź przejdź przeze mnie

przejdź na wskroś

jestem na oścież

nie zatrzymuj się

we mnie jest tylko kłębek powietrza

i jego porządek

trochę pragnień

kawałek drogi nie dla ciebie

a dla mnie

ale mi obiecaj

że kiedyś wrócisz

tak jak się wraca do swoich miejsc

by podlać kwiaty

nawet te które uschły
tak jak po to

by zetrzeć ze stołu kurz

i napić się przy nim

z kubka chłodnej wody

Hieronim Korcz

   Hieronim Korcz postanowił przed wyjściem do pracy sprawdzić zwyczaj pewnych ludów i przysiadł. W trakcie przysiadania sprawdził biorytm na dziś, horoskopu już nie sprawdzał. Postanowił wytrwać w przysiadaniu jak najdłużej, precyzyjniej – do kolacji. Według biorytmu jego psychika i wola leżały w gruzach.

   Cichutko pomyślał jeszcze – Dwie sety i śledź, chciałbym pogadać z kimś o tym.

wiersz o porannym spacerze

Zanim dzień stanie się nieznośny

zanim tęcza mnie uwiedzie bielą

idę posłuchać jak mruczy miasto

o czym szepcą do siebie chodziarze

i o czym do siebie nie szepcą

idę poczuć na skórze zaśpiew

ulic parków i pubów z piwem i śmiechu

plotącego warkoczyki na karku brzasku

tam idę gdzie jestem

oddycham bruzdami wyżłobionymi stopami w chodnikach

i ścianami na których matowieją ślady

po rękach i paznokciach

Ku chmurom porywają mnie październikowe krople z nieba

i z nimi

spadam na skrzydła liści na

sierść przemykających chyłkiem kotów

na powieki domów

dygocących od jesiennych razów

od ciosów ślepych i zimnych

Zanim dzień stanie się nieznośny

zanim wyschnie muzyka w studni poranka

wypijam kawę

i idę na brzeg czasu posłuchać jak szemrze płynąc

rzeką ku oceanom

jeszcze nie zasypanych kotwicami

dotykam w nim żagli i napełniam je ciepłym oddechem

niech popłyną w nieznane

słychać smutne pieśni żeglarzy

i radosny gwar w portach już słychać

zanim dzień stanie się nieznośny

wewnątrz mnie serce uderza

rani spokój krwi

roznosi ją po najdalsze dotknięcia

wewnątrz mnie krew oddycha

coraz szybciej i łapczywiej
po utratę tchu

dziewiąty wiersz o ptaku

Dzień ósmy

Byłem na Wzgórzu Spalonej Wieży

oparty o zwyczajnie ciepły kamień

rysowałem patykiem w świetlistym chłodnym powietrzu

wzory które rozumiały tylko same siebie

patrzyłem na ogromny lej

wykopany niegdyś przez ludzi

dobywających piasek do budowania swoich domów

i zagród

a może ich cieni

ludzie ci pozostawili drogę na wzgórze

kamienistą i twardą

raniła boleśnie stopy i ich ślady

drogę do chodzenia

w miejscu leja wykopanego na szczycie wzgórza

kiedyś stała spalona wieża

a może jej cień

czarna bez okien bez drzwi i bez nieba

jacyś ludzie zanim zaczęli dobywać spod niej żwir

rozebrali ją cegła po cegle

na budulec swoich domów i zagród

swoich szczęśliwych dni

zanim odeszli

tak zwyczajnie jak to ludzie odchodzą

dno leja było porośnięte brzozami

miałem chęć zejść i kopać

nie było jednak domu do budowania

ani zagrody

ani ich cienia

od strony Zajęczego Wzgórza

a może od strony jego szelestu

unoszącego się nad północnym horyzontem

choć było za daleko

słyszałem szelest ptasich skrzydeł

a może jego cień

wstałem i ruszyłem przed siebie

kamienistą twardą drogą

która raniła stopy boleśnie

w świetlistym chłodnym powietrzu

W kierunku Górki prowadziła droga na północ

po obu stronach rosły wiekowe kasztanowce

szeleszcząc liśćmi i opadającymi kasztanami

tak jak wiatr szeleści o szybę domu

póki szyba jest

i póki jest okno

póki jest dom

kiedyś jeden z kasztanów posadziłem w ziemię

jak we własne ciało

wyrosło z niego małe drzewko

z jasnozielonymi szelestnymi liśćmi

i było jak nadzieja piękne jak nadzieja

nim uschło i odfrunęło

przez świetliste chłodne powietrze

tak zwyczajnie

jak to odfruwają małe drzewka

W połowie drogi do Górki

a Górka nie była górką

była krawędzią płaskowyżu

górką w jedna stronę

stała brukowana polnym kamieniem droga donikąd

prowadziła od drogi którą szedłem

na wschód

zrazu przez świetliste chłodne powietrze

potem przez słoneczny ciepły dzień

urywała się nagle

jakby ktoś kto ją wyśpiewywał idąc

stracił nagle głos i tak został niemy

nie było śladów ani ich cieni

była tylko kotlina porośnięta suchą rachityczną trawą

otoczona horyzontami

nad którymi prócz jasnego nieba

nie było nawet szelestu

tylko niedorzeczny w tym miejscu

ptasi świergot

w ciepłym słonecznym powietrzu

Dopiero kiedy wszyscy odeszli

zasypałem na Górce studnię

każdy odszedł do swojej winnicy

w winnicach czeka się na zbiory

a każdy czeka inaczej

przez świetlistość w chłodnym powietrzu

odeszli jeden po drugim

tak zwyczajnie jak to ludzie odchodzą

na końcu biegły dzieci z lalkami i miśkami na sznurkach

zasypałem studnię bo mieszkało w niej echo

a może jego cień

i kawałek nieba

po co studni kawałek nieba i echo jak cień

nosiłem długo kamienie i ziemię

zrazu nie wiedziałem co zrobić z cembrowiną

zostawiłem ją by była

znużonemu do siedzenia

w chłodnym powietrzu

Z Górki poszedłem w dół drogą

po jej obu stronach rosły stare jawory

ułatwiając chłodnym szelestem drogę ślepemu

bo poza nimi stała cisza przepiękna

a może jej cień

i mamiła ciepłem wyciągnięte ślepe ręce

opodal Dołów minął mnie ten chłopak

którego nazywałem głupkiem

bo uśmiechał się zawsze łagodnie

nawet do skrzydlatych szelestów

jakby był szczęśliwy

albo jakby nie wiedział co to szczęście

chciałem go pozdrowić gestem

ale zanim zdążyłem unieść rękę

w jego miejscu były tylko ślady stóp

a może ich cienie

jak to tak że stare jawory

nie potrafią zwyczajnie frunąć

unosząc swoje korzenie ich cienie i zasypaną studnię

przez świetlistość w chłodne powietrze

Na dole stał akacjowy zagajnik

słodkawym zapachem przy skrzyżowaniu

którejś nocy rozpaliłem w nim ognisko

takie zwyczajne z chrustu akacjowego

bo mi nocą zimno było

kiedyś poszedłem dalej prosto

zamiast jaworów po bokach drogi stały jesiony

jakby rzadziej niż jawory

tam gdzie droga ostro skręcała

na północny wschód

u podnóża wysokiej

porośniętej podbiałami skarpy

był staw częściowo zarośnięty trzcinami

kiedy przystanąłem słyszałem szloch

a może jego cień

ludzie zanim odeszli

tak zwyczajnie jak to ludzie odchodzą

mówili że to szloch matki

w tęsknocie za dzieckiem

ale może to szeleściły trzciny

a może ich cienie

choć słyszałem szloch spośród podbiałów

rosnących na skarpie

w świetlistym chłodnym powietrzu

Na skrzyżowaniu skierowałem się na zachód

w stronę wąwozu którym niegdyś jeździły pociągi

takie zwyczajne z parowozami i tak dalej

po żelaznych zwyczajnych szynach

potem przyszli jacyś dziwni ludzie rozebrali tory

wywieźli je gdzieś i zrobili porządek

lecz niedokładnie

przez wąwóz nadal jeżdżą cienie pociągów

a ja mam drogę z szarego piasku

do chodzenia

Szedłem bardzo rozważnie ustawiając stopy

by nie ominąć w świetlistym chłodnym powietrzu

żadnych śladów stóp

a może ich cienia

w miejscu gdzie droga skręcała lekko na południowy zachód

którejś nocy tuż sprzede mnie zerwał się ptak

i z łopotem skrzydeł

na oścież przeze mnie odfrunął

krzycząc wskroś

przez chłodne powietrza

chyba widziałem wtedy niebieskie światło

a może jego cień

Na maleńkiej łące w wąwozie

po prawej stronie

pachniała miodem pasieka pana Lorenca

kilka uli z których odłaziła płatami stara zielona farba

unosił się nad nimi pszczeli szelest

niosąc przez świetliste chłodne powietrze

pyłek z kwiatów akacji i z kwitnącej koniczyny

a może z ich cieni

na ciemnozielonej ławeczce przycupnięty do jesionu

szeleścił wrośnięty w nią cień kapelusza

zsuniętego na tył głowy

przez słodki sen o miodzie i o spokoju

przez zwyczajny sen o słodkim miodzie

Po drugiej stronie wąwozu

niemal ma samej krawędzi wysokiej skarpy

stał dom starej kobiety

z szarym dachem otoczony krzakami polnych róż

z oknami bez okien

z drzwiami bez drzwi

nie mieszkała w nim stara kobieta

ani nie mieszkała w nim jej samotność

może tylko jej cień

w wilgotnym cieniu pleśni

w świetlistym chłodnym powietrzu

Za wąwozem jacyś dziwni ludzie

przegrodzili drogę płotem

takim zwyczajnym z drutu

i zaorali za płotem pas ziemi

inni zamienili domy stojące za pasem zaoranej ziemi

w oddech śmierci

podszedłem i oparłem ręce o płot

wypatrywałem w świetlistym chłodnym powietrzu

między domami cieni

ale nie było ich

tylko ptak potrafi przefrunąć

nad płotem ze zwyczajnego drutu

i nad pasem zaoranej ziemi

stałem więc długo z rekami opartymi o płot

a może o jego cień

Zapytałem – Jak to tak

kto widział niebieskie światło

kto słyszał szelest skrzydeł ptaka

Potem cofnąłem się i ściąłem drzewo

takie zwyczajne klon

miał szarą spękaną nieco ciepłą korę

rósł po lewej stronie u wylotu wąwozu

kiedy rąbałem pień

i ocierałem pot z twarzy i krew z dłoni

chyba słyszałem szelest skrzydeł ptaka

przez świetliste chłodne powietrze

na ziemię leciały wióry białe i kremowe

pachniały cierpko i soczyście

to w ten zapach i zapach potu runęło drzewo

z miękkim trzaskiem

jakby ze stołu na podłogę spadło

wyjęte z piersi drewniane serce

i rozdzieliło podłogę na dwie podłogi

obie do chodzenia

ptak jak to ptak fruwał gdzieś po ptasiemu

a w moich płucach krzyczało chłodne świetliste powietrze

Wzdłuż płotu biegła ścieżka

wiła się zabawnie

między kępami wysokiej trawy i kamieniami

poszedłem nią w prawo aż do wzgórza

przez chłodną wykę zmieszaną z lucerną

i polnym groszkiem

a potem przez ciepłą trawę na szczyt wzgórza

nazywałem je Wzgórzem Zajęczym

przez świetliste chłodne powietrze

myszy zmykały do mysich norek

a może do ich cieni

i było szelestnie było pięknie

na skraju wąwozu chłodno pachniały bzy białe i fioletowe

a motyle chłodno znikały w pyszczkach jaszczurek

usiłowałem dostrzec Wzgórze Spalonej Wieży

jednak tylko jego zarys szeleścił nad horyzontem

może było za daleko

a może jego cień

wskroś martwych gałęzi martwego klonu

za pasem zaoranej ziemi

stały domy które jacyś ludzie zamienili w ich martwy oddech

który stał pośród cieni

których nie było

Zapytałem – Jak to tak

kto widział niebieskie światło

kto słyszał szelest skrzydeł ptaka

Ze wzgórza poszedłem na północ

w stronę odległych wiązów

płynął tam strumień przez świetliste chłodne powietrze

i przez chłodne lśnienie kaczeńców

a może ich cieni

szedłem przez wysoką ciepłą trawę

raniłem do krwi nogi o jej źdźbła

rozważnie ustawiając stopy

by nie deptać mysich norek

ani norek zajęczych

ani ich cieni

Pochylony w strumieniu

obmyłem ręce i twarz

nabrałem pełne dłonie pragnienia

czułem jak woda szeleści mi na palcach

i między nimi

wyszedłem na wschodni brzeg

w świetliste chłodne powietrze

i nadal w rękach miałem pełno szelestu

chyba słyszałem ptasie skrzydła

gdzieś w dali

a może ich cień

wtedy przyszedł chłopiec – powiedział

Przyniosłem ci kij chcę iść z tobą

Nie chłopcze – odrzekłem – jeszcze nie teraz

Oparłem ręce na kiju i ruszyłem na północ

zgodnie z biegiem strumienia

w kierunku jeziora na którym była wyspa

zrazu między wiązami

potem wśród buków i krzewów leszczyny

Bliżej jeziora strumień rozlewał się szeroko

w mokradła pełne olch trzcin i pałek wodnych

przecinała je grobla

po której kiedyś jeździły pociągi

takie zwyczajne z parowozami i tak dalej

potem przyszli jacyś dziwni ludzie i rozebrali szyny

zrobili porządek

lecz niedokładnie

po grobli nadal jeżdżą cienie pociągów

drogę pozostałą po torach zarosły krzewy i drzewa

nie ma drogi do chodzenia

został jednak most

taki zwyczajny drewniany na palach

zmurszały porośnięty mchami i chaszczami

most w jedną stronę

przez świetliste chłodne powietrze

Bardzo rozważnie ustawiałem stopy

bo choć wiele razy patrzyłem na most

a może na jego cień

nigdy nań nie wszedłem

oparłem ręce na kiju

i starannie zostawiałem ślady

w świetlistym chłodnym powietrzu

na wszelki wypadek na zaś

kiedy byłem na środku mostu

chyba słyszałem szelest skrzydeł ptaka

gdzieś z dali

a może to moje ślady zamieniały się w cienie

może szeleściły trzciny albo olchy

za mostem nie było płotu

ze zwyczajnego drutu

nie było pasa zaoranej ziemi

była polana zarośnięta ciepłą trawą i polnymi makami

i była droga

nie do chodzenia

Idąc w kierunku południowego brzegu

jeziora na którym była wyspa

przeszedłem przez martwy cmentarz

z którego odeszły cienie

tak zwyczajnie jak to cienie odchodzą

przez świetliste chłodne powietrze

większość kamieni była

zanurzona w szeleście trawy rdestów i pokrzyw

ale miejscami rosły ciepło jeżyny

słodkie acz nieco cierpkie

a ja głodny byłem

Z południowego brzegu jeziora

na którym była wyspa

wypływał mały strumień

brzegi jacyś ludzie umocnili faszyną

woda płynęła wąskim korytem szeleszcząc czysto

wszedłem weń obmyłem ręce i twarz

nabrałem pełne dłonie pragnienia

woda szeleściła mi na palcach i między nimi

niemal zagłuszając snujący się znad jeziora

szelest skrzydeł ptaka

a może to wiatr nad wodą szeleścił

może jego cień

może razem dwa cienie

złapałem dwie ryby

w małym strumieniu który szeleścił

wbijając w nie oścień

rozpaliłem ogień w świetlistym chłodnym powietrzu

upiekłem ryby i zjadłem powoli

bo głodny byłem

Na polanie opodal

pełnej chabrów krwawników motyli

patrzyłem na drogę

jak na horyzoncie szeleści

skręcając na wschód w stronę wielkiego miasta

ze złotymi kopułami

gwarnego

pełnego dobrych i złych ludzi

z których każdy o zmierzchu

pisał zmęczonymi rekami

w świetlistym chłodnym powietrzu

by przez sen nie zapomnieć

przez marzenia by nie zapomnieć

- jutro będę szczęśliwy

jutro będę szczęśliwy

nim napis zgaśnie brzaskiem

w świetlistym chłodnym powietrzu

     oparłem plecy o zwyczajnie ciepły kamień

położyłem na ciepłej trawie kij

oparłem na nim ręce

a może na jego cieniu

i zmęczony zasnąłem spokojnie

w chłodnym powietrzu