wiersz o kubku kawy

Nauczyłem się wybaczenia

jak modlitw porannych

przy gorącej gorzkiej kawie

Odmieniłem je przez wszystkie przypadki umęczenia i bólu

Nie jest mi łatwo konstruować pozory godności

nie jest mi lżej pamiętać

Przez stromizny dni

przez rzeki które wybaczą

trwam w niekończącej się drodze

Szukam struny rozpiętej od mej duszy

od męstwa czasu po jego wytrzymałość

i po omacku jak ślepiec szukam topora

by ją przeciąć unicestwić zniszczyć

Tyle rzek wezbranych szorstką twardą wodą

przetoczyło swoje koła przeze mnie

Uczepiony brzegu rozjechany ich nurtami

jestem jak ziarno piasku na plaży

Tyle mórz i jezior zastyga

kiedy do nich wkładam ręce

by rzekę unieść do oczu

jak linę kata napiętą jak strunę napiętą

Odgłos miasta za oknem

skowyczący rytm autostrady

nieistotność uczepiona kubka kawy

jak wszelkiego sensu

Hieronim Korcz

   Podczas golenia Hieronim Korcz spostrzegł, że się garbi. Był wstrząśnięty i zaczął przemyśliwać dlaczego tego ranka życie mu ciąży. Piana zaschła na jego twarzy, wzrok zmętniał. W efekcie Hieronim Korcz nie zjadł śniadania bo był już bardzo spóźniony.

wiersz o całym życiu

Przychodzisz już spokojna

i mówisz - patrz dzień się skończył

idę już baw się dobrze

masz na to całe życie

Jutro wykreślisz wszystkie słowa

z listów pisanych do mnie

i napiszesz całkiem inne

sama do siebie

A ja nieharmonijnie w panice i brzydko

przeliczę ziarna mroku

sypiąc je w środek nocy

Dam szelest ptasim skrzydłom

do gniazd ich powrotów

by cicho było płonąć ogniom

i w płomień wiać wiatrowi

Wtedy pójdę po omacku

zmiotę pod rozdeptaną wycieraczkę Boga

żywe jeszcze truchło uczucia

i z zanadrza kieszeni wyrzucę okruszki nadziei

że nigdzie już stamtąd nie wrócę

Gdy początek stanie się

kiedyś obiecanym końcem

opowiem sobie bajkę o czymś albo inną

pozamieniam światła na szybach

w tęczę czerni i ból fioletów

kryształowo czysty

Może jeszcze opowiem sobie

o tym jaka cisza jest w domu

w którym nie mieszkają drzwi

a tylko ślady po nich lepkie i słone

jak świeża krew z przeciętych tętnic losu

Jakiś kos o świcie tak głośno krzyczy w parku

nie daje mi spać

Hieronim Korcz

   Hieronim Korcz zrobił kolejny krok do tyłu. Próbował ocenić, czy wystarczająco cofnął się przed atakiem.

wiersz bez nadziei

W mozolnej bezpotrzebie przemierzam chwile ulic

od bram brzasku do zamków zmroku

i poprzez noc

próbując z nich jak z ziaren

usypać tarczę dla stóp drogę do domu

do spokoju i obecności

Omijam grząskość klucząc

między otwartymi paszczami przecznic parków bram hipermarketów

między nieistotnością w twarzach stojących wokół

trwającą w nich gorliwie

jak pozbawione krtani zamurowane usta

Chciałbym z powietrza którym oddycham

zbudować tyle przestrzeni

ile jej zdołam zmieścić w płucach

a z poświaty księżyca tyle miłości

ile w zachwycie sprostam objąć ramionami

żarliwością sercem i pieśnią

Tyle radości ile uda mi się wykraść

bez uszczerbku Stwórcy Kropel Łez 
i mieszkającej we łzach soli chaosu

Zapewne im więcej prób tym mniej olśnienia

im więcej blasku i krzyku tym bardziej cisza oślepia

Tak łatwo nauczyć się nic nie znajdywać

jeśli umie się nic nie gubić

tak trudno gdziekolwiek trafić

gdy celem są tylko drogowskazy

puste od jednoznacznej prawdy jak oczy niewidzącego

Droga wciąż miesza się ze wspomnieniami górskiej wspinaczki

psimi odchodami ulic i śmieciami wiatru

Częściej niż szlakiem

jest wysoką wieżą bez schodów wind

i bijącego serca wiary w dotknięcie szczytu

Ludzie piękni i dobrzy jak ogrody

mają w sadach pasieki z rojami pszczół

i słoneczną słodycz miodu na palcach

Przynoszą do pachnącego ziołami domu

jabłka od jabłoni i świeżo ściętą miętę

Do wazonów wstawiają wieczorem zachody słońca

kwieciście miękkie czerwienią obłoków

Oddają nocy spokój

znajdywany w drżeniu ud gorących od rozkoszy

w trzewiach pełnych seksu i w czułości

w trwaniu zegarów na ścianach

odmierzających miarowo pewność

dojrzewania spełniających się snów i marzeń

Hieronim Korcz

   Hieronim Korcz poczuł nagle przemożna potrzebę buntu. Bez chwili wahania postanowił, że będzie bojkotować głębokie talerze i niebieskie krawaty. Natychmiast ogarnęła go błoga ulga.

modlitwa

...przywróci moje wewnątrz słońce

jednako z cieniem i ze światłem?

...tak dotknie bym od stóp do wnętrza ziemi

i od głowy do najdalszych gwiazd zadrżał?

...wybaczy co poza wybaczeniem

w ogniu mnie rozświetli na wylot

bym rozpoznał prawdę?

...przywróci mnie miejscom bezpowrotnym

obdarzy chlebem głód i powietrzem brak oddechu

bym nie upadł powstając?

...więc daj oddech jak przestrzeń pod światłem słońca

wpatrzoną w horyzonty

...więc daj uroczysty moment rozpoczęcia

i podniosły czas zakończenia

...więc daj pierwszy stopień żywiołu

i ostatni przenikniony ogniem

...daj zatem pewność i siłę

albo powód i wyjaśnienie

Hieronim Korcz

   Hieronim Korcz nie mógł zasnąć. Włączył telewizor i zaczął liczyć kanały. Zrobił się senny i wciąż się mylił. Musiał zaczynać wszystko od nowa.

Hieronim Korcz

   Sobotni świąteczny poranek Hieronim Korcz spędzał świątecznie. Wstawał pół godziny wcześniej by szczególnie starannie dobrać krawat do porannej kawy

.

wiersz zamknięty

Wciąż napływają nowe wiadomości

o identyfikacji kolejnych postaci

tropu zostawionego przeze mnie
w gąszczu mateczników nocy i dni

W tętnicach i żyłach skwierczy już tylko niski płomień

a chcąc zbliżyć się nieco do prawdy

- zaledwie żarzące się węgle po nim

Przez wilgotne niebo przeciekają nietoperze

zwabione progami ultradźwięków

powstających przez zabliźnione pęknięcia w sercu

i otwarte blizny żył

Który miał być moim

czas

rozbiegł się i wyludnił

a jednak nie potrafię jeszcze

poddać mojej żyjącej skóry

i miejsc zatrzymanych dotykiem poza nią

Nie wiem jak dawno utraciłem inne nazwy

tożsamości mniejsze niż lot ziarna

rzucanego dłonią

z własnego w drugie ciało

Powtórzę

żadne ostrzeżenie nie było osuszone piaskiem wiersza

wszelka tajemnica każdego

jest w drugim

Hieronim Korcz

   Smarując bułki masłem Hieronim Korcz dostrzegł w tym pewien konflikt sytuacyjny - otóż zawsze był przeświadczony, że jest zwyczajnym zjadaczem chleba. 

Kiedy kładł na bułki pomidora czuł jak konflikt w nim narasta. Przy szczypiorku podjął stanowczą decyzję. Od jutra koniec z bułkami. Wkładając jajko do kieliszka uznał taką decyzję za zbyt radykalną - od pojutrza. Nalewając mleka do kawy Hieronim Korcz postanowił zawiesić ten proces myślowy do czasu, aż się naje.

wiersz tułaczy

Noc była

jak serce księżyca ciemna

i tylko przypadkowe tropy ludzi

jaśniały nieznacznie w tym mroku

wsiąkającymi w pył na ścieżkach kroplami potu

Marilyn Monroe liczyła łzy

nad trzecia szklanką whisky

opuchnięta rozczochrana i brzydka

Maria Albacin tańczyła bez muzyki

flamenco i farruca

Jezus cicho kwilił pod krzyżem

w ogóle ludzi było pełno

w większości skulonych i cichych

jakaś Żydówka z błyszczącymi oczami

prawie niesłyszalnie śpiewała w umarłym języku

hija mia querida

note echas a la perdicion

Churchill tylko nago biegał

w nawrocie schizofrenii

i mówił szeptem och

Patrzyłem więc w tę noc ciemną

widziałem wszystko

nawet kiedy słońce zapłonęło

jak kępa suchej trawy

na horyzoncie

a potem zrobił się dzień

i wszystko stało się inne

Marilyn znów była najpiękniejsza

Jezus na krzyż przydrożny wrócił

Maria Albacin nuciła przy śniadaniu

Żydówka ubierała i czesała dzieci

a Churchill był największy i najświetniejszy

Ludzie rozpędzali się na oślep przed siebie

żonglując laptopami i komórkami w biegu

a ja poszedłem klucząc zawile w słońcu

między bliznami po stygmatach cieni

ku innej nocy

Hieronim Korcz

   Hieronim Korcz uznał, że używając wczoraj zwrotu „dzień dobry” popełnił semantyczne nadużycie. Postanowił dziś ten zwrot przemilczeć by ktoś nie pomyślał, że sobie żartuje. Albo, że przeklina.

wiersz o oknie

Dziewczyna z zadartym noskiem

w oknie na parterze oparta o miasto

Dziewczyna o ładnej twarzy

w czerwonej bluzce i muzyce do tańca w oknie

Sobotnie południe róg Śmiałego i Pułaskiego

dzień staje sie ładny słoneczny przejrzysty

Kolarze gęsto ogłuszeni 

w swoich rozgrzanych zakurzonych karoseriach

cierpliwi na szynach fragmentów podróży

Chodziarze niespiesznie drepczący w tę i z powrotem

niosą plastikowe torby pełne kartofli i piwa

albo ręce w kieszeniach

Ich oczy mieszkają w domach

w sobotnich wieczorach z tv i spoconymi ramionami żony

Dziewczyna o ładnych ustach

oparta w oknie o ulicę i chodnik

jak o spacer księżycowy

Dziewczyna w oknie ma matowe szare oczy

w nich mija obojętnie czas

albo obojętnie się cofa

roni chwile opadające suchymi kroplami

z cichym szelestem pod nogi i koła

Wysoka wieża bez drzwi okien i bram

na jej szczycie wiatr targa chorągwie łopotem

W środku dziewczyna z zadartym noskiem

oparta o ścianę słucha muzyki do tańca

zasypana skrzydełkami chwil

powyrywanymi skrzętnie z czasu

z pełną precyzji starannością

przemijającej przyszłości

Hieronim Korcz

   Dzisiejszego ranka Hieronima Korcza obudziła natrętna myśl, że czeka go znowu dzień. Usiadł, obejrzał gołe stopy, przymknął oczy i pozwolił myśli zawładnąć sobą ponownie. Natychmiast cały zwilgotniał.

wiersz o świcie

Przechodziłem przez bramę koło domu
światło i mrok ułożone w drogowskaz
kilka kroków do chłodu kilka chwil
i rozdzielę noc ścianą drzwi na części jak ciało człowieka


W kieszeniach spodni i marynarki w butach
lepka krew i gorący odór trzewi
W łazience parujące miotane skurczami serce
Kładę się spać nie umyty kleisty
sen niczym strzęp Leonidasa wbija się paznokciami
w rany nocy nie ma dla mnie nawet chwili


Wstaję cały w smrodzie i ochłapach wnętrzności
wychodzę na miasto mruczące jak senna dziewczyna
idę przez Jasne Błonia a potem Jagiellońską
zbieram puste butelki po piwie i niedopałki
Będę miał rano na chleb


Noc zraniona przeze mnie wybacza mi
jakby nic nie zaszło
Dzień wstaje pokrwawiony
natychmiast rozjechany przez słońce tramwaje i orły na niebie
Sprzedam butelki kupię chleb i kostkę smalcu
mam w domu cebulę będzie dobrze

Hieronim Korcz

   Od jakiegoś czasu Hieronim Korcz poszukiwał swojego punktu widzenia. Czuł, że może to być punkt na krześle obok szafy albo na kanapie, oba te miejsca budziły zaufanie. Hieronim Korcz był bardzo bliski decyzji w kwestii punktu.

Hieronim Korcz

   Hieronim Korcz uznał, że z uwagi na Mistrzostwa Świata należało obejrzeć w telewizorze mecz footballowy, bo oglądają wszyscy. Hieronim Korcz w zasadzie lubił koszykówkę i tenis. 

Wypijając przyniesione z lodówki piwo stwierdził, że jak na Mistrzostwa Świata poziom jest wyjątkowo nikczemny, obaj bramkarze grali zdecydowanie zbyt mało ofensywnie. Hieronim Korcz z ulga zmienił kanał na CNBC.

wiersz na łące

Miękką niebieskokwietną chabrami łąką

czerwonokwietną od maków

w zielonych trawach zanurzoną

lasem drzew lasem gwiazd i zarośli

łąką płonącą światłem o zachodzie słońca

jak ciepłem ciała

ciepłem ogrodu nocą gorącą

łąką po widnokrąg mądrą

snem głębokim i koszmarem
okiem złym jak drzazga

i dobrym jak powolne warzenie rumianków

zdradą i wiernością męstwem gorzkim niczym piołun

i lękiem gryzącym jak dym

Łąką która jest drogą i celem

i czasem który jest oszustwem aż słodkim

czasem który jest w nas
cieniem od gasnącej lampy

oto tym

toczy się punkt toczy się sens lub brak sensu 
zawsze jednak trafny

jak trafny strzał do ruchomego celu

Na tej łące my

pobrzmiewając kontrapunktem

trochę niedośpiewani śpiewacy

ja i ty która przez nią szepcesz 

weź mnie weź mnie białą

weź właśnie mnie

na dzień na noc na sen

Hieronim Korcz

   Hieronim Korcz pełen otwartości i empatii, ze szczerą nadzieją wpatrywał się w faceta w lustrze zadając mu poważnym tonem pytanie – czy mogę dziś na tobie polegać? Facet z lustra patrzył na niego skupiony i milczał. 
Następnie Hieronim Korcz jak zawsze pozostawiony sam sobie, desperacko udał się do sypialni.

Hieronim Korcz

   Idąc do piekarni Hieronim Korcz jak zawsze przystanął przed sklepem z damską konfekcją. Długo wpatrywał się w oczy manekinom. Nie potrafił sprecyzować swoich oczekiwań ale niezmiennie był pełen nadziei.

wiersz utęskniony

Wciąż ją spotykam anioła z szarości
idzie z naprzeciwka albo przede mną
anioł którego nie znam
Chwile powracające z niespotykana siłą natarczywe
dniami i nocami
bez kształtu i doniosłości umierające


Spotykam ją rankiem i o zmroku
Chwile szczodrze natychmiast niknące
Ona sfruwa z nieba jak szary ptak ze szklanymi oczami
i zaraz odfruwa z powrotem
być może tam mieszka w tym niebie
szare ptaki to też anioły szklanookie


Kiedy pada deszcz chowa skrzydła do kieszeni
i zamiast głowy zakłada kaptur szary
Bywa że spotykam ją nocą
w nocy anioły też są szare i mijane
znikają wśród gwiazd podmuchów
Kiedyś zapytałem - kim jesteś
odpowiedziała - przepraszam
i zaraz znikła w szarej nawie miasta
Innym razem chwyciłem ją za rękę
usunęła się gwałtownie
jakbym jej chciał odebrać skrzydła
Któregoś dnia krzyczała coś do telefonu
a jej szklane szare oczy płonęły złe
zaraz za moimi plecami odfrunęła przez wzgórza ulicy
pomyślałem anioł gniewu

Wszystkie te chwile powstające i umierające
plamy między wyraźnymi konturami
krawężników domów i ludzi
zawsze zbyt krótkie by rozpocząć życie
Anioły z szarości nie nabierają barw smaków zapachów
i głębokiej szklistości oczu chodziarzy
są tylko przepowiednią
jak obłoczki oddechu o świcie przepowiednią życia