posłuchajmy razem

dziurawe prezerwatywy

Skrzaty postanowiły zburzyć barierę milczenia, którą wcześniej, z powodu niesnasek, wzniosły wspólnym wysiłkiem. Skądinąd każdy wznosił swoją, z papierków, różnych paprochów, martwych much, kociej sierści i takich tam.

Powstał hałas nie do opisania, bo każdy skrzat miał bardzo wiele do powiedzenia i starał się wyrażać dosłyszalnie. W efekcie wszystkie pozatykały sobie uszy zatyczkami i nastała cisza, dla nich. Czasem tylko nad ogólny zgiełk wzbijał się wrzask w niebogłosy, bo jakiś skrzat przestawał słyszeć własne myśli. Ponadto nocą skrzaty chrapały wyraźnie głośniej, niepewne, czy śpią.

wiersz o środku nocy

W środku nocy jeszcze w blaski dnia ubrana

śnisz dzisiejszość

a że sen to - widzisz ją czubkami palców -

kształt rozpływa się i ginie

W środku nocy – tyle w tobie wiary

ile zdołasz nie ubrana schować w dłonie

snu mojego 
co przy twoim jaśniej śni się

Rankiem chcesz odgadnąć przyszłość z moich rąk

kładziesz sobie je na oczach

badasz linie

wiersz o zaciekach na suficie

Chwila na parapecie wysokiego okna

i już ktoś wyskoczył z pośpiesznych sądów

i dotychczasowych opinii

pękł rytm zabiegów

o niezasypianie gruszek w popiele

jeszcze stygnie nie dopita kawa

i milczy wyłączony telefon

W drugim pokoju meble w pokrowcach

urządzają nad niedawno zmarłym

jakby sąd kapturowy

na dalszym planie kilka byłych przeświadczeń

i pretensji o wszystko

cichnie poza spisem inwentarza

W pustych oknach mieszkania na sprzedaż

mija nie wiadomo który wiek jaki dzień i jaka godzina

Potem nadchodzą spadkobiercy

najpierw ścierają kurze potem wietrzą pokoje

i przechadzają się po własnych ścieżkach

wydeptanych mimo poza dawną treścią

ale ciągłość w burzeniu zużytych form

nieustannie ma ich na oku

któregoś dnia zauważą że zacieki na suficie

mają wygląd kopalny

Hieronim Korcz

Hieronim Korcz kończył przygotowania. To już jutro – myślał raz po raz z narastającym niepokojem. Jedni oczekują nieszczęść trzynastego, a on właśnie jutro, przy tym nie był przesądny, a jedynie wyjątkowo głęboko doświadczony.

     Przezornie wziął na jutrzejszy dzień wolne w pracy, kupił zgrzewkę wody do picia, zamknął na klucz bramę, furtkę i drzwi wejściowe, spuścił rolety w oknach. Następnie odłączył i wystawił akumulator w aucie, wyłączył wodę, prąd i gaz, odłączył antenę tv, sprawdził okienka w piwnicy i nakarmił kota na zapas. Potem wyłączył telefony i przebrał się w wygodne ubranie.

     Czekało go dwudziestoczterogodzinne czuwanie w stałej gotowości do obrony przed napaściami i atakami wrednego losu. Poprawił leżący w zasięgu reki na stoliku młotek, sprawdził w lustrze determinację w wyrazie twarzy. W końcu skrupulatnie sprawdził wszystko jeszcze raz i w zapadającym zmroku usiadł wygodnie w ulubionym fotelu.

     Hieronim Korcz, choć nieco przestraszony, był gotów, na wszystko.

Al Di Meola - Ritmo de la Noche

matce

Ustającego tykania powiek matki w tobie

zaciśniętych rąk na pępowinie

owoców krwi zbieranych każdym twoim pulsem

Odkąd odpłynąłeś z jej wieczornych cieśnin

pamięci nie osuszy

nawet piasek wiersza

wiersz o skaczącym przez odbite tynki

Cywilizacje rosną hełm przy hełmie

na wysokość łun

Już wiele tysięcy lat wstecz

o wdeptanych w grunt

polerowały swoje kulbaki stare kultury

a potem szły pod darń

albo na dym i mydło

W zabitych miastach robak ściągał epolety

psalmom i izmom 
wymierzając sprawiedliwość sławie

szumom szarf i rżeniom dzwonów

Więc nie mów hop

przeskakując przez odbite tynki

rumiany chłopcze

ani ty – pozujący spiżom

w dniu najbardziej uroczystym bezpański pies

pochwycić może z wędrownych przeznaczeń

twój gnat zwycięzcy i – zamilkną okrzyki

Bo każdy jest częścią tego co mija

nawet bez wystrzału

dziurawe prezerwatywy

Skrzaty rozważały rozbudzenie w sobie potrzeby czytania, bo poza czytaniem kartek z kalendarza i różnych szpargałów podczas nocnikowych medytacji, nie czytały nic. Po namyśle i konsultacjach doszły jednak do wniosku, że zwyczaje nie są po to, żeby je zmieniać, a po to, żeby były.

     Poza tym skrzaty w dzień były bardzo zajęte lenistwem i myśleniem o różnych galimatiasach, kwestiach nieukierunkowanych, absurdalnych i wątpliwych hipotezach, niedorzecznościach, różnego rodzaju wyobrażeniach, oraz o licznych gatunkach bzdur. Natomiast czytanie wieczorem, szczególnie w łóżku, jest wyjątkowo złym pomysłem. Skrzaty znały z opowieści wiele przypadków, kiedy skrzat czytający w łóżku zapomniał zgasić świecę i kiedy się budził, spostrzegał, że całkiem się spalił.

Hieronim Korcz

Hieronim Korcz zaobserwował u siebie pewną prawidłowość, otóż wieczorami czuł się zmęczony i klapnięty, natomiast o poranku wypoczęty i rześki. Świat jest Boży – westchnął. Postanowił zmienić nieco porządek swojego dnia, tak, aby zminimalizować czas zmęczenia, a poszerzyć przestrzeń rześkości. Zaczął od wczorajszego wieczoru.

     Położył się spać nie, jak miał we zwyczaju, między północą, a pierwszą, lecz już ok. dziesiątej. Po kilku wspaniałych, zaznaczonych narcyzmem chwilach pojawił się problem. Hieronim Korcz nie mógł zasnąć. Zrazu zaczął się wiercić, coraz bardziej niespokojnie, aż się spocił i dał spokój. Potem próbował liczyć barany skaczące przez płotek. Mniej więcej po 240 zamiast liczyć, mordował w locie te skaczące barany, na początku bejsbolem, potem maczetą. Zrezygnowany wbił wzrok w sufit i wtedy zaczęły mu się przypominać sytuacje, kiedy popełniał gafy, kiedy się ośmieszał, wszystkie kosze jakie dostał, chwile, momenty, kiedy zawiodła go męskość, zdarzenia, które pokazywały jasno, jakim jest nieudacznikiem, porażki zawodowe, zgubione pieniądze i dokumenty, zgubione klucze do domu, kretyńskie zakupy, na jakie dał się naciągnąć, imprezy na których się schlał i zbłaźnił, i jeszcze wiele sytuacji, do których zazwyczaj wstydził się przed sobą przyznać.

     W efekcie, kompletnie rozjechany, zasnął zajęczym snem ok. czwartej nad ranem, a o piątej wstał. Był zdruzgotany, sponiewierany fizycznie i psychicznie. Przemył twarz, niechętnie przyglądając się swojej sinej cerze i worom pod oczami. Zamiast kawy zaparzył sobie melisę i sączył ją klnąc gardłowo, szpetnie, nieustępliwie.

     Po drugim kubku melisy Hieronim Korcz zadzwonił do pracy, że bierze wolne, ubrał się i pomimo siąpiącego chłodnego, październikowego deszczu, poszedł na długi spacer gdzieś, wszystko jedno gdzie, byle dalej od siebie.

wiersz o nieobecności

Między granicami galaktyk kontynentów

i miast – droga ewokacja niepokoju

Każdy żołnierz jest czasoprzestrzenny

biegnie bez twarzy i znaków szczególnych

w głęboko wytrawionych kolorach

główny kierunek

zawsze wyjmowany jest prosto z lufy

aż po wymiar wydarzenia

wystarczy wziąć do ręki kamień

zamach ramienia przedłuża się w zamach stanu

Wykopane kości zaginionych wojowników

odnajdują się w każdej wrzawie bitewnej

krótkie wzmianki wychodzą muszlami

z mórz mikrozapomnień

wszystko czyta się z hieroglifów

Nieustannie przymierzamy się do własnej tożsamości

w zwanym międzyczasie

wieki stają się na powrót starsze od umarłych

Komuś wydłubano oczy

mimo to nadal widzi niejedno

komuś ścięto głowę

mimo to pojawi się niebawem

wzięta z kamiennej fasady

niemal z marszu albo prosto z gorącej linii

przekonań i strzałów

bo wieczne odpoczywanie regeneruje się

przez Apokalipsę

non mortis

Człowiek, kiedy staje wobec choroby nowotworowej, doświadcza przede wszystkim zrazu niedowierzania, a potem obezwładniającego lęku, pyta – ile mi jeszcze czasu zostało. A czas, to jedyny oręż jaki mu pozostał, właśnie czasu nie można trwonić, ani chwili, bo ta choroba jak żadna, nigdy nie czeka.

     Nie jest tak, że podejmuje się walkę z chorobą. Poddanie się leczeniu, aktywna współpraca z lekarzem, przestrzeganie zaleceń, zaufanie do lekarza, przekonanie o słuszności podejmowanego działania, to wszystko chroni energię, jest ważne. Jednak to, co najważniejsze, to walka ze sobą.

     Człowiek dotknięty rakiem zostaje sam z chorobą, dla bliskich i znajomych to temat tabu. Nikt z otoczenia nie chce przyjąć do wiadomości, że choroba uniemożliwia udział w życiu na normalnym poziomie aktywności. Przecież to nie zawał, po którym trzeba na siebie uważać, nie wylew i po nim częściowy paraliż, to tylko śmierć w duszy i w rękach.

     Człowiek chory na raka musi podjąć walkę ze sobą, ze swoimi myślami, paraliżującym lękiem, słabością, z poddaniem się stracie, z niewiarą. Musi przyjąć i zaakceptować swoją słabość, i wynikające z niej ograniczenia, a jednocześnie chronić resztki energii do aktywnego leczenia, chronić przed apatią, depresją, zniechęceniem, bezsilnością, a zwłaszcza przed trwogą.

     Każdy zdaje sobie sprawę z nieuchronności śmierci, każdy wie, że go spotka, kiedyś, jakaś. Może jutro, a może za czterdzieści lat, po co więc sobie tym zaprzątać codzienność. Rozmyślania na ten temat są jałowe i bezowocne, rozmyślania o niewiadomym. Jeśli jednak człowiek dowiaduje się, że jest chory na raka, niewiadome staje się wiadomym. Nie myśli już, że kiedyś, myśli o najbliższej zimie, a może o wiośnie, albo lecie, tym, co będzie niebawem. Każdy gest, każde słowo, każdy czyn staje się bardzo ważny, rodzi się obawa przed nieodwracalnie dokonanym, czasem paraliżuje niemoc z tym związana.

     Do niedawna obca, stanowiąca temat tabu śmierć zaczyna na człowieka patrzeć z lustra, zapełniać dni i noce, jawę i sny. To tu trzeba podjąć walkę, ze swoją psychiką, nie z chorobą. Ochronić w sobie wolę życia, tę tęsknotę i dogłębne przekonanie, że nie, że jeszcze się nie nażyłem, że jeszcze do zimy, może do wiosny, albo do lata, a może jeszcze rok.

     Nasuwa się banalne pytanie. - Czy kiedy nie można mieć, czego się chce, można zadowolić się czymś gorszym? Każdego dnia na nowo, człowiek chory na raka podejmuje walkę z bezsilnością i brakiem woli. Dzień za dniem, bez chwili wytchnienia.

Armand Amar - Home - Life I

Szabat Szabatów - Jom Kippur

     Dziś o zmroku Szabat Szabatów, święto Jom Kippur, Dzień Przebłagania, przypadające 10 dni po Rosz HaSzana, Dniu Sądu, 10 Tiszri, najważniejsze i największe święto judaizmu. 

     Najświętsze miejsce w Świątyni jerozolimskiej Kodesz ha-Kodaszim (Święte Świętych) było małym pomieszczeniem (w kształcie kwadratu o wymiarach cztery i pół metra), w którym znajdowały się Tablice (Świadectwo), oraz złote naczynie z manną i laska Aharona.

     Tak było do roku 586 p.n.e., czyli do momentu gdy przedmioty te zostały zrabowane podczas najazdu na Jerozolimę armii Babilonu pod wodzą Nabuchodonozora. Podczas okresu Drugiej Świątyni (515 p.n.e. - 70 n.e.) Święte Świętych było całkiem puste. Najwyższy Kapłan wchodził do Kodesz ha-Kodaszim tylko raz w roku, w Jom Kipur i wypowiadał (w modlitwie za Israel) Imię Boga.

     Rabin Joseph Telushkin przypomina monolog chasydzkiego rabina ze sztuki teatralnej Anskiego “Dybuk”, który ilustruje emocje związane z tym niezwykłym momentem:

     „Boży świat jest wspaniały i święty. Najświętszą ziemią świata jest Israel. W ziemi Israela najświętszym miastem jest Jerozolima. W Jerozolimie najświętszym miejscem jest Świątynia, a w niej najświętszym punktem jest Kodesz ha-Kodaszim...
Jest w świecie siedemdziesiąt narodów. Najświętszy pośród nich jest lud Israela. Najświętszym pośród Israela jest plemię Lewitów. W plemieniu Lewitów najświętsi są kapłani. Pośród kapłanów najświętszy był Najwyższy Kapłan...
W roku (księżycowym) są 354 dni. Pośród nich są dni święte. Ponad nie jest świętość Szabatu. Pośród Szabatów najświętszy jest Szabat Szabatów – Jom Kipur...
Jest w świecie siedemdziesiąt języków. Najświętszy jest hebrajski. W tym języku ponad wszystko najświętsza jest Tora, a najświętszą częścią Tory jest Dziesięć Przykazań. W Dziesięciu Przykazaniach ze wszystkich słów najświętsze jest Imię Boga...
I raz do roku, o określonej godzinie, te cztery Najwyższe Świętości świata spotykały się ze sobą. Stawało się to w Jom Kippur, gdy Najwyższy Kapłan wchodził do Świętego Świętych i tam wypowiadał Imię Boga.
A ponieważ ta godzina była niewyobrażalnie święta i niezwykła, był to czas największego niebezpieczeństwa nie tylko dla Najwyższego Kapłana, ale dla całego Israela. Gdyż, gdyby w tej godzinie umysł Najwyższego Kapłana nawiedziła błędna lub grzeszna myśl, cały świat zostałby zniszczony”

Plato

Jedni obracają w palcach realność

jak obola za którego nie wiadomo

co kupić

inni wymyślają rozważne rządy

choć powinni się schronić

gdyż skwar otacza ateńskie wzgórza

co mądrzejsi udają dziś sofistów

zakreślając koła i trójkąty znaczeń

Ale jeden tylko Sokrates wiedział

i wiele zrozumiał

dostrzegł ich wypchaną sowę

wiedział

za co się wygania filozofów

Dlatego pomny nauczam dzisiaj

o pięknej odwadze

choć Anytos nikczemnik

ciągle węszy zmowę

Hieronim Korcz

Kot Hieronima Korcza najwyraźniej bał się swojego futerka. Objawy zaczynały być niepokojące, kot zamiast myć futerko jak to zwyczajny kot, językiem – gryzł je warcząc i prychając. Hieronim Korcz był bezradny. Zastanawiał się, czy śpiący, zwinięty w kłębek kot, jest poza swoim strachem, czy w jego centrum? Problem futerka spędzał mu sen z oczu. Co robić? - Hieronim Korcz zastanawiał się kolejnej pozbawionej snu nocy.

     Kot był czarny, zresztą w nocy wszystkie koty są czarne. Przyglądając się czarnemu futerku, Hieronim Korcz zaczął się go bać. Kot zdawał się być wobec tego strachu obojętny, albo bezsilny, w każdym razie spał twardo.

     Hieronim Korcz rozważał różne warianty działań, uznał bowiem, że przyszedł czas na czyny. Psychoterapia nie wchodziła w grę, nie znosił psychoterapeutów niemal tak, jak celników i komorników, brzydził się. Różowe okulary. Problem w tym, ze różowe okulary dla kota nie istnieją. Przefarbowanie kota na różowo. Ten pomysł zatrzymał go.

     Wstał, założył szlafrok i poczłapał do kuchni, żeby zaparzyć sobie herbatę i w jej aromacie przemyśleć starannie kwestię ufarbowania kota. Była czwarta nad ranem, Hieronim Korcz miał sporo czasu, obrzeżami zamiaru snuła się mu myśl, że najkrótsza droga wiedzie na manowce, najdłuższa zaś - z powrotem.

wiersz o lesie nad rzeką

Co ci w tym lesie pokazuję -

powiedz co trzymam w dłoniach

gdy do twojej pasieki

pszczoły ciężarne z wrzosów niosą sierpień

Ocaleć – myślisz że ocalić można

tak jak kościoły albo synagogi polne

naszą codzienność

rytm serca w południe – najsilniejszy wiatr

Jeszcze jest słońce

ale wierzchem lasu szum lekki idzie

forpoczta jesieni

a ja w swoich dłoniach mam kształt twoich piersi

skarb który przetrwa uderzenia czasu

Ten las co w bieli wstępuje w słońce

ten las nad rzeką za zakrętem drogi

którą idę tak długo jak pamięć

dziurawe prezerwatywy

Skrzaty znalazły jakiś kawałek gazety, było tam coś napisane. Ponieważ ciekawość jest ich naturalnym stanem, zanim zużyły gazetę w sytuacjach nocnikowych, przeczytały ją. Wywołało to wśród skrzatów poruszenie, nawet ferment, a niektórzy określili ten stan wrzeniem. W końcu pewien skrzat mówi do drugiego:

-   Gdybym był taki tęgi jak ty, powiesiłbym się któregoś dnia.

-   Niewykluczone – odpowiedział drugi skrzat – że jeśli któregoś dnia się zdecyduję, użyję ciebie w charakterze sznura.
Potem skrzaty jęły się polityki, a każdy skrzat to była osobną partia.