Hieronim Korcz

Hieronim Korcz wchodził do domu rozżalony i smutny. Wchodził z garażu i nawet nie wytarł butów. Rzucił skórzana kurtkę na wieszak, ciemne okulary na półkę, buciory na stojak, założył sweter i zaczął łazić po domu w kapciach. Chodził mniej więcej w kółko, aż go to znudziło i wkurwiło. Wtedy poczłapał do kuchni.

     Chciał dziś pojeździć sobie motorem, bez celu, tak dla przyjemności. Poszedł do garażu, przetarł motor szmatką, odpalił. Potem przebrał się odpowiednio do jazdy i niebawem ruszył. Nie ujechał daleko; po kilkudziesięciu metrach stwierdził, że nie działa hamulec. Wrócił więc ostrożnie do garażu, zdjął kask, położył na siedzeniu i wtedy ogarnęła go niepohamowana niechęć do naprawiania hamulca w tym właśnie momencie. Napłynęła nań także wielka fala żalu, rezygnacji i smutku.

     Hieronim Korcz był w kuchni, uruchomił express, zrobił herbatę i zrezygnowany poszedł z nią do ulubionego fotela. Przystawił pufę pod nogi, wziął książkę i zatopił smutki w lekturze. Po kilku chwilach poczuł się senny, książka opadła mu na pierś. Zapadając w drzemkę, patrząc na stygnącą herbatę, Hieronim Korcz poczuł ciepłą satysfakcję, spokój, zadowolenie z życia i z siebie w nim.

Poza treścią:
Spieszę dopowiedzieć. Motor po banalnym zejściu Hieronima Korcza trafił do jego syna. Po jego zaś zejściu do mnie. Junak stoi dumnie i błyskotliwie w moim garażu.

wyznanie

Wśród tylu wariantów złudzeń

jeszcze raz nieudolnie usiłuję naśladować

swój głos w wierszach

myślę nad definicją mowy

słońca miłości śmierci

piszę list z wiadomościami o życiu

i czytam w nim niezrozumiałe słowa

Jeszcze raz studiuję proces Franza K

obmyślam zawieszenie

- kto się boi ten się oskarża -

przeglądam podręczniki świadectwa biografie

z coraz większa obawą

przyrównuję wszystko do wiersza

Kiedy tak rozmawiam ze sobą

że słychać syk Boga odciśniętego na szybie

kiedy nie mogę oddzielić własnej samotności

od ciebie i od rzeczy nie mogę

wyjść z tego domu który ocaliłem

kiedy słowa nie znajdują uzasadnień

i lęk dopada mnie na moich oczach

myśl jak modliszka trzepoce się przez śmierć

a kroki wartowników

słychać już po tej stronie życia

Stan poezji jest w mojej krwi

ciągle wyruszając w drogę unoszę ją w sobie

jej niepokojący porządek

Będąc ciągle w drodze

znam tę jedyną poezję

jej moment i wagę

poczucie chybotliwej otchłani

to ona przedziera się przez tkankę zdania

strefy sensów

i zapala słowo o słowo

Więc co zabrać ze sobą

tych kilka wyniesionych z domu przeczuć

i dokąd

z tą odrobiną szaleństwa pod językiem

Hieronim Korcz

Hieronim Korcz w drodze do pracy od zawsze mijał przystanek autobusu nr 55 przy sklepie żelaznym. Jakieś 150 metrów dalej skręcał w prawo, w zaułek przy którym mieści się jego firma.

       Ponieważ Hieronim Korcz był z natury punktualny, niemal zawsze kiedy mijał ów przystanek, zatrzymywał się przy nim autobus. Od kilku miesięcy jego uwagę zatrzymywała każdego ranka kobieta wysiadająca z autobusu. Była wysoka, zawsze gustownie ubrana w pastelowe odcienie beżów i zgaszonych zieleni, z kędzierzawą, opadającą na ramiona ciemnoblond czupryną. Szła zazwyczaj energicznie, nie oglądając się na boki. Hieronim Korcz lubił iść za nią owe sto pięćdziesiąt metrów, nim zmuszony był skręcić. Zaczął nawet wychodzić z domu dwie minuty wcześniej, by nie przegapić autobusu nr 55 o 7:35 przy sklepie żelaznym.

Razu pewnego stwierdził, że jego zachowanie nie jest do końca normalne, wręcz dziwne. Postanowił, przy porannej herbacie, pokonać swoją przyrodzoną nieśmiałość i tego ranka zaczepić nieznajomą. Tak też uczynił.

       Kiedy wysiadła jak zwykle na przystanku przy sklepie żelaznym, przełożył teczkę do prawej reki, podszedł i powiedział:

       - Dzień dobry. Mijamy się tu codziennie, jestem Hieronim Korcz.

       - Dzień dobry. Proszę wybaczyć, ale spieszę się do pracy. - Nieznajoma miała miły, spokojny głos.

       - Przepraszam za natarczywość. Miłego dnia. - Nieznajoma nic nie odpowiedziała, odwróciła się nieznacznie i obdarzyła Hieronima Korcza dyskretnym uśmiechem. Ten zaś poczuł się mocno skonfundowany i natychmiast został kilka kroków z tyłu.

       Skręcając w swój zaułek, w prawo, z wzrokiem wbitym w chodnik, Hieronim Korcz postanowił od jutra wychodzić z domu do pracy całe siedem minut wcześniej, by wyprzedzić autobus zatrzymujący się o 7:35 przy sklepie żelaznym.

dziurawe prezerwatywy

Skrzaty zebrały się, jakby, choć to zbieranie trwało jakiś czas, parę dni. Jeden wstąpił na plecy życzliwego, który łaskawie, acz niepewnie stanął na czworakach, i przemówił wymachując dość energicznie rękami dla zachowania równowagi:

     - Kiedy za tysiąc lat przyszłe pokolenia wygrzebią resztki naszej kultury, cóż znajdą? Wypełnione nocniki i wymięte pudełko „Players Navy Cut” z marynarzem. Proponuje, żebyśmy zobowiązali się opróżniać nocniki codziennie. Milczenie oznaczać będzie jak zwykle zgodę.

     Po chwili ciszy rozległo się spokojne niskie chrapanie.

wiersz o niepotrzebnym geście

Nocą gdy krzykliwe ptaki

i trawy na łąkach

kamienieją w ciężar zacichłego snu -

Czytam o Odysie – jak płynie

po omacku w swą możliwość siną

jak przeciwne wiatry

oddalają światła bliskiego brzegu

jak wymyśla czułe syreny

i geometrię nieba

Wtedy pytam o siebie

i szukam twojej ręki

- I milczenie jest w mroku

jak mój niepotrzebny gest

Intro Paradise - Gentry Falls

dziurawe prezerwatywy

Skrzaty wywiesiły na bardzo widocznym miejscu załóżkowia wymiętą i brudną kartkę z petycją:

Szanowny człowieku! Siedzę na nocniku w najbardziej ustronnym miejscu i mam kartkę z twoim wierszem przed sobą. Za chwilę będę miał ją pod sobą. Gub te kartki częściej, bo czysty papier potrzebny nam do machorki.

Hieronim Korcz

Hieronim Korcz kupił piwo, ser camembert i poczłapał ciężko do Kamienia. Kamień był jego.     Choć czasami potrafili tam zaplatać się kloszardzi i inni przeklęci, Kamień był jego, Hieronima Korcza. Znajdował się, wbity w ziemie do połowy, na małej polance wśród zarośli porastających pewną przestrzeń w centrum miasta, pozostawioną jako nieużytek zapewne na jakieś cele, wyższe cele. Hieronim Korcz nie wnikał.

     Dobrnął na miejsce, usiadł, ze smakiem zjadł troszkę sera i popił piwem. Miał do przemyślenia parę spraw, które zdawały się być splątaniem losu, jego losu. Wiedział, że aby wiedzieć na czym polega dobro, trzeba najpierw wiedzieć czym jest i jak wygląda zło. Potrzebował przebaczenia, miłości i wiary, żeby wejść w kolejny scenariusz życia, który stworzy mu kolejne pogmatwania losu. Tak, Hieronim Korcz potrzebował swoistej spowiedzi przed samym sobą, błogosławieństwa tej iluminacji, która przynosi zazwyczaj mądrość.

     Nagle w chaszczach zaczęło trzaskać i niebawem wyłoniło się z nich dwóch rosłych policjantów w czarnych mundurach, przystrojonych w całkiem poważnie wyglądający arsenał.

     - Nie wie pan, że nie wolno pić piwa w miejscu publicznym? Dokumenty proszę. - wysapał zdyszany jeden z policjantów.

     - Proszę pana, jakież to miejsce publiczne? Jestem tu od z górą dwóch godzin, a panowie jesteście jedynymi, którzy się tu pojawili. - odparł zamyślony Hieronim Korcz.

     - Proszę dokumenty i nie dyskutować, bo będzie pan zatrzymany za stawianie oporu Policji Państwowej.

     Hieronim Korcz wstał z Kamienia, podał żądane dokumenty i stojąc w postawie zasadniczej przed policjantami oczekiwał. Ci zaś spisali jego dane, sprawdzili przez radio, czy nie jest poszukiwany listem gończym, a potem wręczyli mu pięćdziesięciozłotowy mandat. Wtedy, już skonfundowany odwrócił się z zamiarem odmaszerowania w chaszcze. Zatrzymał go jednak stanowczy głos młodego dwumetrowego gliny.

     - Panie, zabierz pan to piwo i te śmieci – wskazał na leżące na Kamieniu opakowanie camemberta – bo dostaniesz pan zaraz mandat za zaśmiecanie.

     Hieronim Korcz mruknął z pokorą: - Przepraszam. - Posprzątał po sobie i czym prędzej pomknął przez chaszcze w kierunku cywilizacji. Gałęzie podrapały mu twarz i ręce, piwo wylało się w kieszeni marynarki. Zdruzgotany i bliski płaczu cisnął w krzaki camembert i piwo, i z wbitym w czubki swoich butów wzrokiem mozolnie poczłapał do domu. Szedł blisko ścian budynków, starał się być jak najmniej widoczny, a i tak czuł na sobie raz za razem spojrzenia ludzi, bolesne jak razy pałą policyjną.

wiersz o niosącym połamany dzbanek

Nie bój się nie obawiaj

to dla ciebie mierzę w ręce kamień

i ukrywam w piersi rozchwiany nóż

zdążysz zanim świt cię opuści

odcisnąć ślady stóp

w ostatniej szczelinie powietrza

by zlały się w biel

najspokojniejszą z żywiołów

Więc niesiesz przez rozczochrane trawy

glinę toczoną słońcem i promieniami księżyca

kruchą łaskawość i milczące trwanie

kto ci rozbił dzbanek

w śmierć popielnic uniósł

w omyte rzeką żwiry krzyk 

gdy drąży piasek

w zgodzie rdzewieje miecz poległy przy kościach

Wznosisz do góry światło krwi

kobiety osnute szalem ziemi

skorupy i lśniące glazurą paznokcie

oto co mi przy tobie otworzyć

przez jaki cie ponieść zamęt

w którą stronę obrócić

połamany dzbanek

dziurawe prezerwatywy

Skrzaty oświadczyły twardo i stanowczo: - Nie należy zmieniać koszuli w piątek. Podobnie jak nie należy sikać nocą na środku wyboistej drogi. To kusi licho.

Jestem wśród nieobecnych

Przez całe życie gromadzę na sobie

rysy wypełnione świecącym nocami próchnem

by uogólnić się w końcu

w starym rodzinnym albumie

jak we śnie który był przede mną

Pomiędzy ja ty i oni

zawsze odnajdą się jacyś antenaci

którzy wdziewają na siebie strój nieobecnych

mija cień rok podobieństwo

ale po co tyle ceregieli

o te gałganki z lalek

skoro córki dorosły

i puszczają się na prawo i lewo bezwiednie

Ten starszy pan także ma już swoje miejsce

wśród zatartych szczegółów

nic nie pomoże wgryzanie się w ostatnią warstwę

o pół stopy nad ziemią

Na przykład odżegnuję się

od kogoś drugiego

odżegnuję się od kogoś trzeciego

a i tak jestem pośrodku

Znaczenia które miały być punktem wyjścia

znikają w czynnościach chwil

bez wymiaru realność

Hieronim Korcz

     Hieronim Korcz stał w zachodniej części ogrodu i uśmiechając się z aprobatą, patrzył na maleńki klon, drzewko, które posadził tu w maju.

     Zrazu była to samosiewka, Hieronim Korcz zupełnie przypadkiem zlokalizował ją w narożniku ogrodowego płotu i po pewnym czasie koniecznym na przemyślenia, postanowił przenieść klonik w bardziej dogodne dla niego miejsce. Jednak, jako że nie znał się zupełnie na przesadzaniu drzewek, o mało klonu nie zabił. Wyrwał go po prostu z ziemi z korzonkami i posadził w miejsce, które uznał za stosowne, w zachodniej części ogrodu, do wykopanego uprzednio dołka. Potem podlał drzewko.

     Klon zwiądł, potem większa część listków na nim uschła zupełnie. Kiedy Hieronim Korcz to zobaczył, ogarnął go na jakiś czas głęboki smutek; bo w końcu nie co dzień morduje się małe klony. Jakaż więc była jego radość, kiedy zobaczył, że drzewko jednak przeżyło! Zaczęło nawet wypuszczać nowe listki. Rzeczywistość wróciła na właściwe tory, jego sumienie też.

     Okazało się wszak niebawem, że był to dopiero początek walki klonu z Hieronimem Korczem o życie. W czerwcu ktoś lub coś, być może on sam, Hieronim Korcz, w czasie nocnego spaceru po ogrodzie, zdeptał małe drzewko. Z klonu wysokości 1,2 m został nagi patyczek sterczący z ziemi na 20 cm. Tym razem smutno nie mu było, uznał, że jego pokłady współodczuwania powiązane z klonem wyczerpały się były wcześniej.

     Całkiem niedawno, parę dni temu Hieronim Korcz doświadczył w ogrodzie obecności cudu. Poszedł uprzątnąć patyczek po klonie, a kiedy dotarł na miejsce, zdumiony zobaczył, że z patyczka wyrosły liście!

     Hieronim Korcz z dumą i radością patrzył na waleczne drzewko, rosło w nim serce i waliło euforycznie. Był pewien, że teraz klon przetrwa już wszystko. Jego optymizm sięgnął nawet wizji stolika do szachów, a może jeszcze stolika do brydża, zrobionego z jasnego, o aksamitnym połysku drewna klonowego.

dziurawe prezerwatywy

Kto jest bogaty? Ten, który ze swojej części jest zadowolony.
Rabbi Akiva ben Josef zamordowany przez Hadriana 1876 lat temu powiedział: - Wszystko już było.

wiersz o poziomach wiersz o konieczności

Własne miejsce na ziemi

to strefa ciepła

i korzystna dla pamięci

nazywanej po imieniu

Nic nie wydaje mi się bardziej obce

od niczyjości umilkłej po umarłych

wciąż poszukuję więc w sobie

diamentonośnych złóż deluwialnych

któraś chwila nie ułoży się po mojej myśli

- ciemna i nadaremna

jakby nie stąd

nie z mojego stanowienia jaźni

wtedy nie zdążę nawet pomyśleć

że konieczność jest wciąż

strzeżona kamieniem i nagrobnym niebem

nadal nieomylna

w braku mojej obecności

Chciałbym powiedzieć

formułując to bardziej logicznie

- nawet jeśli nie wiesz

jesteś odłupany po drugiej stronie wiedzy

- nawet jeśli nie znasz miejsca akcji

jesteś przybliżony w planie ogólnym

- nawet jeśli nie znasz godziny

nie licz na ostatnią

choć należy do ciebie

dziurawe prezerwatywy

Skrzaty nocą niespodziewanie oznaczyły fragmenty załóżkowia tabliczkami. Np. - Ulica Samotności. Cmentarz. - Droga Bez Wyjścia. Szpital. - Zatwardzenie. Osiemdziesiąt lat doświadczeń. Gwarancja na nocnik dwadzieścia lat. - Samobójstwo. Prawda przeżyta.

Hieronim Korcz

     Hieronim Korcz złapał się na tym, że znów nuci piosenkę, troszkę bezwiednie. Jak zwykle, były to piosenki o pierwszych miłościach i o rozstaniach. Bo po co nucić o całej reszcie, jest taka monotonna, nudna.

     Co warte jest piosenki, przy codziennej kawie ze samym sobą, nawet bez śmietanki  – ta sama cisza, te same gesty, ta sama, tylko różnie wykrzywiona twarz. Te same dyskusje ze sobą na wciąż te same tematy, te same pytania do siebie, te same żarliwe kłótnie; wszystko kwitowane znajomym – ech – i zdanie na każdy temat, którego nigdy nie zmieniał, mimo czynionych sobie wyrzutów, samokrytyki i szczerej dezaprobaty.

     Hieronim Korcz często rozmawiał ze sobą; czasem śmieją się razem, zagrają w szachy, obejrzą jakiś film w tv. Czasem przyjmą gości. Są. Hieronim Korcz ze sobą. Gdzie tu miejsce na piosenkę, o czym? O tym, że jutro będzie tak samo, że Hieronim Korcz czeka na nowy dzień taki jak dziś?

wiersz o drugim brzegu

Nim wypełni się we krwi

obecność

tej wyczuwanej pod palcami śmierci

wyruszam na spotkanie swoich kroków
i ich śladów

aby uwierzyć

w ten odwieczny rygor wolności

chociaż to wszystko może nie znaczyć nic

i morze bez drugiego brzegu -

nie od ludzi uciekam

- ani od siebie

Idę ku tobie

aby znaleźć tę jedyną logikę

uzasadniającą i drogę i słowa

dziurawe prezerwatywy

Tej nocy skrzaty wróciły. Z ich ożywionych szeptów za łóżkiem można był wyłowić, że wszyscy ludzie i ich domy są w gruncie rzeczy tacy sami i szkoda trudu na szukanie. Można tylko się zapocić, nabawić niestrawności i odcisków albo nagniotków. A koty – wszystkie maja pchły i są głupie – mylą skrzaty z myszami.

Hieronim Korcz

     Hieronim Korcz postanowił wrócić na siłownię; cóż, będzie miał jeszcze mniej czasu dla siebie niż ma, tak w ogóle. Ale czuł że musi wrócić, podpisał nawet niedawno roczną umowę z siecią Pure w klubie Body Combat. Wiedział, że słowo „wrócić” jest pewnym nadużyciem, bo od studiów miał przerwę w korzystaniu z siłowni, ale rozstrzygającą prawdą jest, że w zdrowym ciele zdrowy duch. Hieronim Korcz podejrzewał siebie, że uwielbia ćwiczenia aerobowe i siłowe. I zdrowego, krzepkiego ducha.

     Podjecie tej decyzji, a w zasadzie euforia spowodowana jej podjęciem, skłoniła go do podjęcia jeszcze jednaj, jakże ważkiej. Otóż Norbert, chomik Hieronima Korcza, właśnie dożył trzech lat i w zasadzie, w zgodzie z naturą chomików, powinien był już zejść.

     Hieronim Korcz zapragnął, żeby Norbert przed spodziewanym w każdej chwili zejściem zaznał wolności. Kto wie, co i jak z wolnością, ten się nie będzie dziwił. Wyjął Norberta z klatki, zaniósł na środek ogrodu i puścił w trawę. Za znikającym w zielonościach chomikiem zakrzyknął:

     -  Norbert, bądź dzielny! Łatwy dzień był wczoraj!

     Zadowolony z siebie wrócił do domu i wyniósł klatkę Norberta na poddasze, a następnie nadal rozpromieniony, dziarsko poczłapał do kuchni zrobić sobie herbatę. Hieronim Korcz miał do przeczytania zaległą gazetę.

Nie dowierzają ciszy za drzwiami

Niektórym wydaje się

że to cyfry

stanowią świat

stawiają go na nogi

wierzą w mózgi

i w najwyższe wieże strażnicze

ale nie dowierzają

ciszy za drzwiami

tresują psy

a potem

wypuszczają je w swój mglisty

strwożony sen