dziurawe prezerwatywy

   

   Wujek Wania o brzasku usiadł gdzieś w Wołogdzie na łóżku, otworzył oczy i rzekł:

   - Oj.

   Było to wstrząsające.

Hieronim Korcz

   Hieronim Korcz miał pewien problem z landrynkami. Z takimi normalnymi owocowymi landrynkami. W zasadzie to nie miał problemu o ile nie zauważać cienia, którym się kładły, landrynki. Otóż lubił je pasjami, ponieważ jednak borykał się z cukrzycą w zasadzie były mu one zabronione. Dlatego trzymał je z zamkniętym pudełku i zawsze podjadał najpierw te żółte – lekko kwaśne, potem zielone, następnie pomarańczowe, fioletowe a czerwone – te najsłodsze - na końcu kiedy już nie miał żadnego wyboru. Białe wyrzucał do kosza z pewną dumą.

   Zawsze też zjadał jedną landrynkę. Drugą ewentualnie dyskretnie i w pośpiechu wychodząc z domu, gdy cofał się po nieopatrznie pozostawione klucze do auta. Działo się to tak szybko, że się w zasadzie nie liczyło.

   Owszem, Hieronim Korcz dostrzegał swoisty relatywizm w swoim postępowaniu, kładł się on cieniem, musiał to przyznać, jednak w końcu od jednej landrynki jeszcze nikt nie umarł. Poza tym uwielbiał swoją pogodę ducha a bez owocowych landrynek w jej miejsce stawały chmury ciemne jak zakrzepły ołów.

dziurawe prezerwatywy

No i co z tego, ze masz swoje zdanie? Ja też mam.

wiersz o błaganiach dobrych ludzi

Samarytanie szanowani

ratujcie resztki waszych marzeń i istnień

Samarytanie dobrzy

dlaczego leżycie

w ciepłych kapciach i bez tchu

na rozdrożach westchnień
ratujcie wasze dusze

Samarytanie odwieczni

czemu leżycie bez czucia

nie bacząc na pędzące ciężarówki

i tupot chodziarzy

czyżby wasze szczęścia nieszczęścia

smutki radości

i podobne banały

zbiegły się w jeden punkt

Samarytanie wiekuiści

czyż leżycie tak

błagając modlitwą

Stwórcę Wszelkiego Cierpienia

o cierpiącego

dziurawe prezerwatywy

Lepiej być zgwałconym niż zgwałconym i zamordowanym, prawda?

dziurawe prezerwatywy

Wszystko mi jedno czy jestem za, czy przeciw. Jak chcesz?

Hieronim Korcz

   - W co ty pogrywasz?

   To zdanie przełożonego zmroziło Hieronima Korcza. Stał wyprężony przy biurku z obłędem w oczach i nie mógł sobie przypomnieć żadnej gry. Szef machnął ręką i oddalił się żwawym krokiem.

   Hieronim Korcz po pewnym czasie, kiedy ochłonął, zrozumiał, że musi zagrać, zagrać w cokolwiek, zagrać o honor.

   Wracając z pracy nadłożył nieco drogi i w spożywczym na rogu kupił los zdrapkę za złotówkę. Miał nadzieję, że w tamtej okolicy nikt go nie zna.

   W domu Hieronim Korcz jak zwykle włożył stalowoszare flanelowe spodnie, burgundowy sweter, zaparzył herbatę i był przez kilka chwil szczęśliwy. Włożył nawet do odtwarzacza nową płytę Katie Melua i zjadł herbatnika. Postanowił kupionego losu jakiś czas nie sprawdzać, niech starczy go na jak najdłużej. Hieronim Korcz nie był rozrzutnym człowiekiem. Uratował honor.

dziurawe prezerwatywy

   

   Wujek Wania obudził się o brzasku gdzieś w Wołogdzie i rzekł:

   - Oj.

   Zabrzmiało to strasznie.

wiersz o zapłacie o ostatnim groszu

Zabłądziłem w przypływy

Muddy'go Waters'a

tam ukrywałem się szczelnie

żyjąc od pierwszego do ostatniego

człowieka który

okazał się draniem i wiarołomcą

Zabłądziłem więc dobrze

a za swoje nieodpowiedzialne życie

zapłacę sprawiedliwie

Z marzeń 
snów nieprzejednanych

jeszcze wygrzebię grosz

dojrzałych niedowierzań
i nieskrywanego braku ufności

dziurawe prezerwatywy

   Najbardziej lubimy Kanadyjczyków i Australijczyków (chociaż mówią niewyraźnie) a jeszcze bardziej pingwiny na Antarktydzie. Dalej jest tylko śnieg.

dziurawe prezerwatywy

   A może we mnie wierzą skrzaty?

Hieronim Korcz

   Hieronim Korcz piekł ciasto. Nic w tym nadzwyczajnego, był poniedziałek i jak w każde poniedziałkowe popołudnie nudził się nieznośnie. Przełożył ciasto do formy. Wszystko musi mieć formę. Odruchowo spojrzał w lustro, pomyślał - GMO i skromnie odwrócił wzrok. Jego forma zwyżkowała.

   Hieronim Korcz włożył formę z ciastem do piekarnika i zamyślił się. Po pewnym czasie zawyrokował, że najlepszą formę uzyskuje się po pięćdziesiątce i poczłapał chyżo do barku.

   Kiedy forma osiągnęła szczyt Hieronim Korcz wyjął ciasto z piekarnika. Miało dużą dziurę w środku. Próbował ja czymś zatkać ale mu nie wychodziło a w zasadzie właśnie wychodziło, dał więc spokój.

   Generalnie ciasto, jak każde ciasto Hieronima Korcza przypominało stary piernik, toteż wiedział, że zanim je zje do końca będą go bolały zęby ale nie przejmował się tym nic a nic, był przyzwyczajony a także bardzo dzielny.

dziurawe prezerwatywy

   Wstając w poniedziałek rano nie oczekujemy dobrego dnia ani, że ktoś nam zrobi kawę, oczekujemy fajrantu w pracy.

wiersz o człowieku podejmującym obiadem ptaka

Każdy ma swój argument na istnienie Boga

twój ulubiony gazeciarz uczy się języka mediów

kobieta liczy pieniądze w ciemne wiosny

niektórzy wychodzą z wykładu filozofii w góry

zabierając ze sobą dramatyczne głosy

chłopcu upada klucz przed drzwiami

wariat podejmuje obiadem drewnianego ptaka

wierszokleta porzuca wiersz i ogląda paznokcie

każdy ma argument na swojego Boga

również ty i ja 

Hieronim Korcz

   Hieronim Korcz nie był orłem jeśli chodzi o wzrok, czasami nie dostrzegał różnych rzeczy, można by rzec – nagminnie, miał także szereg innych wad, z którymi próbował się nie afiszować, co wprawiało go w pewne stałe napięcie. Jako dzieciak w czasie zabawy w Indian Hieronim Korcz zawsze pragnął być Sokolim Okiem ale był Garnkiem. Dlaczego Garnkiem? A któż to wie, to było bardzo dawno temu. Pomimo wszystko jednak na tyle krótkowzroczny, żeby kupować białą bieliznę nie był. Bielizna ogólnie rzecz ujmując jest passé - uważał Hieronim Korcz, tym niemniej wolał chodzić w gaciach niż bez, na wszelki wypadek.

   Biała bielizna nie konweniowała z kolorem jego skarpetek i krawata, i w sposób oczywisty była niepraktyczna. Hieronim Korcz rozważnie dobierał kolor, wszak chodziło o jego samopoczucie, poza tym rzadko kupował bieliznę. Choć wzbudził spore zainteresowanie w sklepie dobierając spodenki do krawata, był wytrwały. Nawykł w pewien sposób do tego, że wzbudza zainteresowanie. Zdecydował się na zielone, bardzo miły odcień zieleni, podobny podkoszulek.
   Hieronim Korcz zapłacił i wyszedł ze sklepu nieco spocony, z lekko drżącymi dłońmi ale bardzo, niezwykle zadowolony. Hm, jeśli pozostać w prawdzie i nie fabularyzować, to zapłacił, rzekł cichutko - uf - i nie wyszedł a czmychnął.

wiersz o gwiazdach i o strachu

Gwiazdo zaranna która pod stopami wstajesz

wybacz księżycom ludzkich źrenic

że cię zaćmiewają

Gwiazdo wieczorna co cię pod swoją głowę kładę z głową ciebie mylę

w tłumie ciał śpiących wskaż łaskawie

które moim śpiącym ciałem

Gwiazdo nocna ta przy której piekło śni mi się jak przepowiednia

oświetl mnie ode mnie jak najdalej

i wyprowadź z nocy

Gwiazdo zaranna która w księżycach ludzkich źrenic

ze słońcem łączysz swoje światło

ukaż się

wiersz o szczęściu o kobiecie i o śmierci

Trzymałaś moją dłoń Cyganko

nie wierzyłem ty – widziałaś

patrzyłem z tobą w zabazgrane znaki linii

myślałem – a kalecy którzy nie mają rąk

- Szczęście panie powodzenie pomyślność

a tu – kłopoty panie kobieta

tam śmierć co zaboli

wiersz o kobiecie w czerni schodzącej z wydm

Słońce się wylewa z niebieskiego gardła
jak z lufy wymierzonej

płynnym ołowiem w morze

na wydmach stoi kobieta w czerni

morze do wydm nie dorasta nielotne

wzwyż umie tylko się pienić

z wydm schodzi kobieta w czerni

fale obfite w oślizłe deski i butelki

wrakami myśli wzbijane do chmur

do wody wchodzi kobieta w czerni

wydma się nad nią urywa nieważna

napęczniała po swojemu piaskiem jak ikrą

kobieta w czerni pod całunem fali

samotną ciszą wchodzi w lufę słońca

po gardło roztopiona zalewem ołowiu

kobieta w czerni chwyta się swojego serca 
jak ostatniej liny

do której wcześniej przywiązała kamień

wiersz o otwartym oknie

Idę do białego mostu

co wschodzi nad rzeką

przez zapach i szelest liści drżących od barw

niegościnną obcą przestrzenią

Rzeka pchana przez wiatr

migoczące w chłodnym słońcu blaski ryb

nadrzeczna aleja obsadzona białodrzewem i jaworem

patrzę na biel pni

na subtelne zgięcia liści w locie

ziemia urasta po otwarte niebo spod trawy

lęk we mnie jak kosa

gdy żniwiarz tnie łąkę szeroko

Morze wzięte z wszelkich niepodobieństw

dymi jak czaszka

zimą wyjęta z bagna

w krzyku żurawi skrzyp kamieni młyńskich

i nagła jasność otwieranych piwnic

i żadnej nadziei

tylko ślady żółwi ptaków i drapieżców

Nade mną pęcznieje odwłok mrówki

czuję jego jad kwaśny odurzający w swojej potędze

skwierczy wysoko nade mną i sypie łuski

jak szklane błyskotki co przeszły przez ogień

To jest mój sen i obudzenie

którego nazwać broni mi stygnąca krew

to jest mój świat

cała jego przestrzeń

w której przeszłość patrzę

widzę oczy co może już zgasły

stamtąd – z okna – firanka na wietrze

i światło – oliwne czuwanie lampki

Wysuwam rękę

- chłodna wiotka trawa i rosa

nim się w szron zamieni

wyżej – niebo ptakami poryte

wiersz o zwątpieniu

Czy rozstąpiło się kiedy przede mną jakie morze

czy chciała mnie pochłonąć ziemia

czy ptak do mnie przemówił

a drzewo czy poznałem w ciemności

czy mnie krzywdzono

czy znam smak kłamstwa

i cichego rozboju

celę snu co czas odwraca

świąt upadki

chmur rozpętanie nadaremne

i piekącą gorycz deszczu

Jeśli się to stało

jeśli znam

to gdzież mi się ukryć

przed wzmagającym się obrzydzeniem

wiersz o brzasku

Ja – człowiek nieliryczny

patrzę i słucham przebudzony brzaskiem

ptak ostrzy głos na krawędzi okna

i w zimnym powietrzu

jak gorący znak paruje

Sine rano

włosy wilgoci na szybie

wśród wysokich wiązów białe kształty domów

pociągi toczą się gdzieś bełkotliwie 

napiętym równym sznurem

nawet kogut pieje

Punkt na bryle ziemi

co się toczy przez ciemność

pod ulewą słonecznych płomieni

cień nieba upada na ziemię

godziną nadranną

Linoskoczek nadziei bierze rozpęd

wnet zawiśnie nad przepaścią

powtarzając któryś raz z rzędu

najniebezpieczniejszy ze swych eksperymentów

wiersz bez wyjścia i bez prawdy

Gwiazdo gwiazd która umierasz w ucieczce galaktyk

znacząc czerwienią

cichy rozpalony sygnał

czy w swoim locie przestrzennym

co się sam przed sobą stwarza i rozwija

także poprzez ziemski proch

i nasze jakże nikłe trwanie

zabierasz ze sobą obraz tego

co było ludzkim umęczonym ciałem

Co w potędze twojej niewidzialne

śmie w ciebie uderzać mową i uczynkiem

rozniecać w tobie słońca i tęcze

a nade wszystko

- o tobie myśleć

Na kruchej grudce

walcząc ciągle

bez wyjścia i bez prawdy

jesteśmy między granicami

i wszystkie wyroki 
już na nas wydane

banalny wiersz o spokoju

Na wiadomość

z której nagły łeb węża 
właśnie bada

rozwidlonym językiem swoją przestrzeń

zanim w nią sploty bezszelestne rozpuści

stawałem przy oknie

a było to wiosną jesienią zimą

Widziałem śmierć majową

słońce wzniecało zielone pożary

kosy wznosiły krzyk aż nienormalnie radosny

w nienormalnie niebieskie niebo

wiatr żywił drzewa ruchem

Ogród dawał śmierci schronienie

stamtąd podglądała moje oczy

biegnące do korzeni drzew

tam gdzie czerniły się świeże kopce kretów

W dniu ciepłej jesieni

wśród radości jabłoni

była w jabłkach

i znów podglądała moje oczy

gdy patrzyłem przez drzewa

w punkt za widnokręgiem

z którego dobiegał mnie

spoza przestrzeni

pierwszy jej powiew

Styczniową zimą stałem przy oknie

zatopiony w chłodzie

i widziałem już tylko

lustrzane zasadzki chłodnego światła

był jednak w nim otwór czerwony od żaru

Następną marcową wiosną

w dniu wyjątkowo ciepłym

i obiecującym szybki rozkwit

po bezśnieżnej zimie 

pośród źródeł łąk 

widziałem w ogrodzie przybliżony rysunek

jakby negatyw

wywołujący się niezmiernie powoli

jej oczy

były zaznaczone ciemniejszymi o tysięczna część tonu

fragmentami przestrzeni

była tam bardziej niż kiedykolwiek

Zamykałem oczy

odwracałem głowę

niepewny szukając porównań

i ponownie patrzyłem

aż do potwierdzenia poszlak

potem stopniowo zanikła

przyczajona do następnego sezonu

lub innego uzasadnienia

wiersz o samobójcy i o Bogu

Co myśli samobójca o dniu wyboru

który się dokonuje

o dniu który pozornie nie różni się od innych

jest wiosenny już zielony od drzew

wysokoniebieski i parny

Co myśli samobójca

rzucając przekleństwo na swoje ciało

i porzucając je

zwracając się z nienawiścią

do swoich pierwszych dziecięcych kroków

do jakiejkolwiek miłości

do niemowlęcia dobra

jeśli choć raz tylko w nim zakwiliło

Jakaż niewiara aktywna triumfuje

że z najtajniejszych splątań nerwów

zrywa bezpieczniki

i uwalnia ciało od instynktu

biorąc je we władanie

Co myśli samobójca kiedy szatański Bóg

rozsiada się w nim jak na tronie

i wbrew łzom szlochu

wbrew tęsknocie

co ostatnim żaglem wyrasta

każe mu zacisnąć zęby

zdławić samotny bełkot

i jak ujeżdżone zwierzę na cuglach prowadzi

w przepaść

wiersz o łotrach i wiarołomcach

Radzę wam

wyblakłych snów już nie bierzcie

do ręki

nie ufajcie im niczemu i nikomu nie ufajcie

nie topcie szczeniaków

za małe genialnie ukrywane grzeszki

czyńcie duże i wielkie

przez wszystkie kartki kalendarza

i wszystkie rachunki sumienia

W końcu weźcie to swoje życie

idźcie z nim

daleko za horyzont

gdy zapukacie powiedzcie

- Jestem

taki to a taki

w ostatnim dniu żywota

ciało Boga swojego zeżarłem

więc proszę wpuścić mnie do raju

Amen